Middelengebruik bij artsen

Middelenmisbruik en -afhankelijkheid bij artsen is een belangrijk maatschappelijk probleem: artsen hebben immers een grote verantwoordelijkheid voor de gezondheidszorg in de maatschappij. Men schat dat 10 tot 14% van de artsen tijdens hun loopbaan geconfronteerd wordt met een middelengebonden probleem. Dit correleert met de prevalentie bij de algemene bevolking. Artsen misbruiken echter meer voorgeschreven medicamenten, maar minder illegale drugs. Alcoholmisbruik komt het meest voor. Spoedartsen, psychiaters en anesthesisten vormen een risicogroep. De persoonlijkheid van artsen, opgroeien in een disfunctionele familie, psychiatrische aandoeningen en een familiale voorgeschiedenis van middelenmisbruik en -afhankelijkheid zijn risicofactoren. De werkdruk waarmee artsen geconfronteerd worden, is een negatieve factor. Artsen geloven dat ze immuun zijn voor middelengebonden stoornissen. Reeds tijdens hun opleiding leerden ze om bepaalde signalen en emoties als verdedigingsmechanisme te onderdrukken. Ze ontkennen hun probleem uit schrik voor de financiële, maatschappelijke en wettelijke gevolgen. Slechts wanneer de klinische prestaties van de arts afnemen, wordt zijn middelenprobleem ontdekt. De arts zal in eerste instantie alles ontkennen. Het inroepen van een deskundig interventieteam kan hulp bieden. De behandeling van verslaafde artsen verschilt niet van de gewone behandeling: detoxificatie, abstinentie, intensieve educatie en rehabilitatie. Artsen doen het wel beter in dit proces dan de gemiddelde bevolking. Tot 70% keert terug naar de werkvloer. Tussen 70 en 90% bereikt een totale abstinentie