Juigchen in den adel der menschlijke natuur: het verhevene in de Nederlanden (1770-1830)

Een storm op zee, overhangende kliffen, nachtelijke vulkaanuitbarstingen, dreigende donderwolken boven een woest berglandschap: al deze verschijnselen boezemen tegelijk angst en genot, ontzetting en fascinatie in. We noemen ze subliem, naar het verheven gevoel dat ze oproepen. Het sublieme gold in de achttiende eeuw als het spannende alternatief voor het schone. Het begrip heeft antieke wortels, maar ook Franse, Engelse, Duitse, en Nederlandse vertakkingen. Oorspronkelijk een begrip uit de retorica groeide het in de achttiende eeuw uit tot een esthetisch, filosofisch en literair concept. In deze studie wordt voor het eerst de geschiedenis van het verhevene in het Nederlands verteld. Centraal in dit boek staan een aantal Nederlandse bijdragen over het verhevene, die hier worden gelezen in het kader van de internationale begripsgeschiedenis van het sublieme. Van de vroegste vertalingen tot de eigenzinnige ideeën van Johannes Kinker en Willem Bilderdijk: in het Nederlandse verhevene wordt zowel de verbondenheid met de Europese Verlichting als het bijzondere van de eigen cultuur in de lange achttiende eeuw weerspiegeld