Men kan niet eén worden: over het lichaam tussen taal en genot

Er wordt een lectuur van de evolutie in Lacans denken omtrent het lichaam in de psychose gepresenteerd, vertrekkend vanuit het seminarie over het sinthoom. Retroactief kunnen een aantal breukvlakken worden teruggevonden in Lacans theorie. Via het conceptualiseren van eerst het imaginaire lichaam, over het symbolische en tenslotte het reële lichaam, komt Lacan tot de stelling dat het imaginaire, het symbolische en het reële moeten verknoopt worden. Het in rekening brengen van dit laatste onderwijs biedt ongehoord nieuwe perspectieven op de moeilijke verhouding tussen lichaam, taal en genot voor elk spreekwezen. Dit wordt geïllustreerd aan de hand van drie vignetten over James Joyce, Antonin Artaud en Michel H