Vaststelling van kindermishandeling: wat kan en mag een arts doen?

Kindermishandeling is een complex gegeven en is soms moeilijk met zekerheid vast te stellen. Het begrip kindermishandeling kent vele verschillende definities en deze worden steeds aangepast en verscherpt. Vaak worden zes categorieën onderscheiden: lichamelijke mishandeling, emotionele en psychische mishandeling, seksueel misbruik, verwaarlozing, institutionele mishandeling en structurele mishandeling. Kindermishandeling is multifactorieel bepaald en komt voor in alle socio-economische milieus. Kindermischandeling is moeilijk aan te tonen. Veel signalen kunnen erop wijzen, maar de aanwezigheid van die signalen betekent niet automatisch dat er sprake is van kindermishandeling. Kindermishandeling kan pas bestreden worden als de signalen herkend worden. Artsen, meer bepaald de huisarts en de kinderarts, hebben een cruciale rol bij de bestrijding ervan. Kindermishandeling kan ernstige gevolgen hebben op de emotionele en motorische ontwikkeling van het kind. Een adequaat en vroegtijdig ingrijpen bij vermoeden van kindermishandeling is essentieel. Nochtans melden artsen relatief weinig (vermoedens van) kindermishandeling. Er bestaat een wettelijk en deontologisch kader waarbinnen de arts kan functioneren, terwijl ook de consensus bestaat dat de arts in principe niet alleen te werk dient te gaan en zich best laat bijstaan door deskundige collega's en instanties