Willekeur als ordeningsprincipe?

In deze scriptie staat centraal de vraag of wilsautonomie (nog) het juiste uitgangspunt is voor het overeenkomstenrecht. De zoektocht naar het antwoord op deze vraag wordt ten eerste benaderd vanuit de overtuiging dat de rechtswetenschap in de kern dient te worden beschouwd als een normatieve wetenschap, waarin men zich bezig houdt met de vraag hoe het recht — in dit geval op fundamenteel niveau — behoort te luiden. ‘Wetenschappelijkheid’ betekent hier dan het inzichtelijk maken en onderbouwen van de normatieve keuzen die aan elke beschrijving en beoordeling van het recht ten grondslag liggen. Het aldus expliciteren van normatieve keuzes maakt rechtswetenschappelijk werk ook vatbaar voor kritiek, hetgeen bij uitstek kenmerkend is voor wetenschap. Deze opvatting komt mede tot uitdrukking in de formulering van de probleemstelling, namelijk de vraag naar een ‘uitgangspunt’, hetgeen een abstracte, generalistische opzet met zich brengt, niet per se gericht op of gebonden aan het Nederlandse positieve recht. Met de uitkomst, een goed onderbouwd ‘ja’ of ‘nee’, kan men immers in het concrete positieve recht van verschillende jurisdicties nog vele kanten op, maar daarbij staat dan wel duidelijk voor ogen vanuit welke regulatief idee men dit vorm zal moeten geven