Składnia literacka w poemacie

Teoria literatury („krytyka literacka”) zorientowana semiologicznie traktuje dzieło literackie jako znak autonomiczny. którego kompetencje znakowe rozdzielone są na wszystkie części składowe utworu, stanowiące integralny całość. Wszystkie te znakowo nacechowane składniki dzieła literackiego poddane tu zostały analizie z uwzględnieniem zasad systemowych zaproponowanych przez Charlesa Morrisa. Chodzi tu o operowanie znakami jako układem systemowym, w którym można wyróżnić poziom syntaktyczny, walory semantyczne i związki (stosunki) pragmatyczne. Odnosi się to zarówno do dzieła literackiego jako indywiduum artystycznego, jak i do gatunku literackiego jako zbioru indywiduów. Wyznaczniki owej jedności syntaktycznej w utworach lirycznych dadzą się sprowadzić do następujących, podległych zresztą różnym dyrektywom poznawczym: fonicznych, logicznych, tematycznych... Jest rzeczą oczywistą, że wszystkie te wyznaczniki jedności dzieła podlegają zasadom swoistej dystrybucji w obrębie utworu, za każdym jednak razem powiązane są logiką artystyczną ustaloną przez autora dla zrealizowania określonych funkcji całości. Zaprezentowana analiza poematu A. Macheda El Hospicio, ukazała w całej rozciągłości zasadę semiologii lirycznej. Uaktywnione są tu wszystkie płaszczyzny wyznakowania, dzięki czemu ekspresja całości wynika ze współgrania wszystkich powiązanych z sobą składników