Evolution of International Control of the Nuclear Weapon and Materials

Cały współczesny system prawny i instytucjonalny z zakresu broni nuklearne jest zbudowany na zarządzaniu, kontroli i umowach ukształtowanych w okresie zimnej wojny. Od momentu podpisania pierwszej umowy w 1963 r. wśród działań nieproliferacyjnych wymienić można: umowy zakazujące produkcji broni atomowej państwom, które jej nie posiadały oraz nakazujące jej nieproliferację potęgom jądrowym, porozumienia zmniejszające liczbę istniejących głowic oraz te tworzące strefy bezatomowe. Jako że niemożliwe jest całkowite pozbycie się arsenałów jądrowych, a deklaratywny wyraz poparcia dla różnego typu inicjatyw często kończy się na tym poziomie, międzynarodowa kontrola zbrojeń będzie na tyle skuteczna, na ile silna będzie wola państw sygnatariuszy porozumień międzynarodowych. Tylko spełniając ten warunek, międzynarodowe wysiłki będą miały wpływ na zmniejszenie realnego zagrożenia rozprzestrzeniania i groźby użycia broni jądrowej – jak w przypadku programu IslamskiejRepubliki Iranu.The whole legal and institutional system of nuclear weapon is built on management, control and agreements shaped in the times of the cold war. From the moment of signing the first agreement in 1963 the non-prolific actions include agreements that ban the production of the nuclear weapon to countries which did not have it and order its non-proliferation to nuclear powers, agreements that decrease the number of the existing warheads and those that create nuclear-free zones. As it is impossible to completely eliminate nuclear arsenals and the declarative support for various types of initiatives usually finishes at this level, the international control of arms will be as much effective as the will of countries that signed the international agreements. Only meeting this requirement the international efforts will have an impact on reducing the real threat of spreading and using the nuclear weapon – as in the case of the programme of the Islamic Republic of Iran