Uwarunkowania konsensualnego modelu dialogu społecznego i dialogu obywatelskiego na poziomie regionalnym w Polsce

Artykuł koncentruje się na poszukiwaniach odpowiedniego dla polskich realiów, konsensualnego modelu podobieństw, różnic, transferów praktyk oraz użyczania sieci współpracy w dialogu regionalnym. Rozważania te czynione są w ramach analizy dwóch zinstytucjonalizowanych odmian dialogu: społecznego i obywatelskiego na poziomie województwa. Elementy modelowej odpowiedzi na podejmowane przez autorów kwestie konstruuje się w odniesieniu do regionu małopolskiego, ponieważ wcześniejsze badania wykazały, że region ten posiada wyraźny potencjał sprzyjający rozwojowi instytucji dialogowych. Autorzy posługują się wskazanymi kategoriami, uwzględniając narzędzie, jakim jest publiczna deliberacja. Za teoretykami i praktykami uznają deliberację za jedną z najbardziej optymalnych dialogowych ścieżek (przed)decyzyjnych, które prowadzą ku skutecznym i akceptowalnym rozstrzygnięciom i umożliwiają optymalne, sprawiedliwe i przejrzyste publiczne zarządzanie zasobami środowiskowymi. Wychodzą w tekście z założenia, że wzajemne uczenie się nowych sposobów działania przez konkretne instytucje dialogu społecznego i obywatelskiego umożliwia korygowanie w przyszłości utrwalonych już elementów niedialogowych. Zakładają również, że w myśl koncepcji tzw. uczących się regionów, od jednego regionu są w stanie uczyć się dialogu inne województwa. Autorzy korzystają z metodologii nauk społecznych, a w szczególności sięgają do propozycji studiów z polityki publicznej, które uzupełniają elementami analizy formalno-instytucjonalnej: wykorzystują analizę porównawczą dialogu społecznego i obywatelskiego w polskich regionach, a także analizę prawną oraz studia przypadków