The effectiveness of the European Union's development policy in sub-Saharan Africa during the Cotonou Agreement. Between Community solidarity and national interests.

Niniejsza praca postarała się przybliżyć szczegóły polityki rozwojowej Unii Europejskiej w stosunku do państw Afryki Subsaharyjskiej, w trakcie obowiązywania umowy z Kotonu. Z punktu widzenia deklaracji politycznych Afryka Subsaharyjska jest od lat najważniejszym biorcą pomocy unijnej. W konsekwencji ukazanie przekrojowych zmian, mankamentów i zalet polityki rozwojowej ukazało ewolucje w podejściu samej UE i jej państw członkowskich do tej odnogi polityki zagranicznej. Wybranie z kolei Afryki Subsaharyjskiej było podyktowane faktem, iż od lat globalna polityka rozwojowa skupia się właśnie na tym regionie. W związku z powyższym znalezienie rozwiązań dla barier rozwojowych w tym miejscu mogłoby być uważane jako istotny sukces, mogący wzmocnić pozycję międzynarodową UE. Poprzez zadanie pytań badawczych ukazano w przekrojowy sposób istotę działalności UE na rzecz zrównoważonego rozwoju w stosunku do Afryki Subsaharyjskiej między 2000 a 2020 r. Co doprowadziło z kolei do zbadania hipotezy pracy, która brzmi: Polityka rozwojowa UE w Afryce, w trakcie obowiązywania umowy z Kotonu, miała ograniczoną skuteczność z powodu zróżnicowanego stosunku państw członkowskich wobec wyżej wymienionej polityki.This study has attempted to provide an insight into the details of the European Union's development policy towards sub-Saharan African countries during the Cotonou Agreement. From the point of view of political statements, sub-Saharan Africa has been the most important recipient of EU aid for years. Consequently, the presentation of cross-cutting developments, shortcomings and advantages of development policy showed the evolution in the approach of the EU itself and its member states to this foreign policy strand. The choice of sub-Saharan Africa, on the other hand, was dictated by the fact that for years global development policy has focused on this region. Consequently, finding solutions to development barriers here could be considered an important success that could strengthen the EU's international position. By asking the research questions, the essence of the EU's sustainable development activities in relation to sub-Saharan Africa was shown in a cross-cutting manner. Which led, in turn, to an examination of the thesis hypothesis, which is: EU development policy in Africa, during the Cotonou Agreement, had limited effectiveness due to the differing attitudes of the Member States towards the aforementioned policy