Władza normatywna Unii Europejskiej w globalnej polityce dotyczącej zmian klimatycznych: zmiana strategii Unii w dyplomacji od porozumienia przedkopenhaskiego do COP26

Niniejsza rozprawa ma na celu zintegrowanie konwencjonalnych badań nad normatywną siłą UE w zakresie zmian klimatycznych oraz istniejących studiów o strategii UE w globalnej polityce klimatycznej. Celem pracy jest zbadanie, jak zmieniała się siła normatywna UE w dziedzinie zmian klimatycznych wraz z dynamiką unijnej dyplomacji klimatycznej. Praca w szczególności analizuje, jak zmieniała się unijna dyplomacja klimatyczna w obustronnych relacjach z największymi emitentami (Chiny, USA i Indie) oraz w negocjacjach wielostronnych od okresu przed szczytem klimatycznym w Kopenhadze (2005 r.) do 26. Konferencji Stron ONZ w sprawie zmian klimatu (COP26) (2021 r.). Aby ocenić normatywną siłę UE, w niniejszym badaniu przyjęto trzy proceduralne systemy etyczne składające się z etyki cnoty, etyki deontologicznej i etyki teleologicznej. W artykule przedstawiono dwie hipotezy: 1) dyplomacja UE zmieniła się z podejścia "dawania przykładu" na elastyczne podejście oparte na logice "pryncypialnego pragmatyzmu" oraz 2) zmieniające się podejście w kwestii dyplomacji klimatycznej UE wpłynęło na jej legitymizację jako siły normatywnej, szczególnie w aspektach etyki deontologicznej i teleologicznej. Wyniki analizy potwierdziły trajektorię strategii dyplomatycznej UE. Wykazano, że o ile sztywne podejście typu "dawanie przykładu" mogłoby pomóc w zapewnieniu względnej spójności podejścia UE do wszystkich jej kluczowych partnerów, takie próby mogą także prowadzić do porażki w negocjacjach wielostronnych. Z drugiej strony, przyjęcie podejścia "pryncypialnego pragmatyzmu" pomogło Unii zapewnić sobie pożądane osiągnięcia, które choć nie idealne, niekoniecznie wskazują na niespójność działań normatywnych UE. Ostatecznie jednak to, czy efekt podejścia pryncypialnego pragmatyzmu jest trwały, czy nie, zależy w dużym stopniu od konsekwencji UE w realizacji swoich zobowiązań.This thesis aims at integrating conventional research on the normative power of the EU in climate change and existing scholarship on the EU’s strategy in global climate politics. Its major goal is to explore how the normative power of the EU in the climate change domain has changed along with the dynamics of the EU’s climate diplomacy. In particular, I analyze how the EU’s climate diplomacy in bilateral relations with major emitters (China, the US and India) and multilateral negotiations has changed over time from pre-Copenhagen (2005) to the 26th UN Climate Change Conference of the Parties (COP26) (2021). To assess the normative power of the EU, this research adopts the three procedural ethical systems consisting of virtue ethics, deontological ethics, and teleological ethics. This paper presents two hypotheses: 1) the EU’s diplomacy has changed from the “leadership by example” approach to a flexible approach based on the logic of “principled pragmatism” and 2) the changing diplomacy of the EU affects its legitimacy as a normative power, particularly in aspects of deontological and teleological ethics. The analysis result confirmed the trajectory of the EU’s diplomatic strategy. At the same time, it indicated that while a rigid “leading-by-example” approach could ensure relative consistency in the EU’s diplomacy with all its key partners, such attempts could lead to failure in the multilateral arena. The “principled pragmatism” approach, on the other hand, not only helped the Union secure its desired achievement, although not ideal as it wished, but also does not necessarily indicate the inconsistency of its normative actions. However, whether its effect is sustainable or not is highly dependent on the consistency of the EU with its commitment