Uneasy brotherhood

Inspiracją do napisania artykułu stało się wydanie książki "Braterstwo poezji", zbierającej korespondencję, wiersze, rozmowy i teksty dyskursywne dokumentujące wieloletni dialog dwóch wybitnych polskich poetów: Czesława Miłosza i Tadeusza Różewicza. W artykule odnoszę się do trzech kwestii: paryskiego spotkania obu poetów w 1957 roku, okoliczności i formy poetyckiego powitania Różewicza przez Miłosza, jakim była publikacja wiersza "Do Tadeusza Różewicza, poety", oraz uparcie ponawianych oskarżeń o nihilizm, formułowanych przez autora "Ocalenia" pod adresem młodszego poety. Na tych trzech przykładach staram się pokazać, że wykorzystana w tytule tomu i w eseju wprowadzającym autorstwa Andrzeja Franaszka metafora duchowego braterstwa nie oddaje złożoności i ambiwalencji wpisanej w relację obu poetów, zwłaszcza zaś w pełen dystansu i rezerwy stosunek Miłosza do światopoglądu i poetyckiej filozofii Różewicza.This paper is directly inspired by the publication of the book Braterstwo poezji, which is a collection of correspondence, poems, conversations and discursive texts documenting the long-term dialogue of two outstanding Polish poets: Czesław Miłosz and Tadeusz Różewicz. In the article I refer to three issues: the Paris meeting of the two poets in 1957, the circumstances and form of the poetic welcome extended by Miłosz to Różewicz through the poem "Do Tadeusza Różewicza, poety," and the accusations of nihilism stubbornly leveled by the author of Ocalenie against the younger poet. By means of these three examples, i try to show that the metaphor of spiritual brotherhood advanced in the title of the volume and in the introductory essay by Andrzej Franaszek does not reflect the complexity and ambivalence inherent in the poets’ relationship, especially of Miłosz’s distant and reserved attitude to the worldview and poetic philosophy of Różewicz