Ararat (2002) by Atom Egoyan: that which lacks sense never happened

Το πρόβλημα της εφαρμογής μιας «κλασικής» κινηματογραφικής σκηνοθεσίας για την αναπαράσταση τραυματικών ιστορικών γεγονότων είναι διαχρονικά άλυτο και ακανθώδες. Το Ararat (2002) του Atom Egoyan είναι μία προσπάθεια ανάδειξης αυτής της περίπλοκης αναμέτρησης, ανάμεσα στη φιλμική γραφή και την ιστορική αναγκαιότητα. Η προσέγγιση του Καναδού σκηνοθέτη μέσα από μία αισθητική διασκορπισμού και μία διαστρωματική αφήγηση καταφέρνει να αναδείξει την πολυπλοκότητα της αναπαραστατικής διαδικασίας και την ανεπάρκεια του λόγου και της εικόνας. Τα πολύπλοκα ιστορικά δίκτυα που δημιουργεί η ταινία καταλήγουν σε ιστοριογραφικά αδιέξοδα, τα οποία καθιστούν το πένθος των χαρακτήρων αδύνατο και την Καταστροφή ακόμη και τώρα παρούσα.The issue of applying a “classical” cinematic direction to the representation of traumatic historical events has persistently proven thorny and intractable. Atom Egoyan’s Ararat (2000) is an attempt at highlighting this complicated conflict between cinematic narrative and historical necessity. Through an aesthetic of scattering and a stratified narrative, the Canadian director’s approach manages to bring to the foregroundthe complexity of the process of representation and the inadequacy of image and language. The intricate historical webs that the film weaves only ever lead to historiographical dead ends, rendering the characters’ grief impossible and establishing the Catastrophe as inescapably present, no matter how much time has passed