Grensoverschrijdende vorderingen tot staking ten behoeve van consumenten ingesteld door overheidsinstanties

In het arrest van 16 juli 2020, ook wel aangeduid als het Movic-arrest, dient het Europese Hof van Justitie zich uit te spreken over een internationaal bevoegdheidsgeschil inzake een vordering tot staking ingesteld door de Belgische minister van Economische Zaken en de directeur-generaal van de algemene directie Economische Inspectie tegen drie doorverkopers van concerttickets die in Nederland gevestigd zijn. In de bodemprocedure betwisten de Nederlandse vennootschappen de internationale rechtsmacht van de Belgische rechter. Het Movic-arrest vindt aansluiting bij een reeks van recente uitspraken waarin het Hof van Justitie het begrip “burgerlijke en handelszaken” afbakent ten opzichte van “een handeling of nalaten in de uitoefening van het openbaar gezag” als één van de materies waarop de Verordening geen betrekking heeft (art. 1, eerste lid in fine Brussel I bis-Verordening). Over deze specifieke kwestie is in een ander Belgisch tijdschrift recent een bijzonder lezenswaardige bijdrage verschenen. Mijn bijdrage beoogt de uitspraak vanuit een andere invalshoek te analyseren en te becommentariëren. Na een situering van het geschil (zie hierna, II), een beknopte weergave van de beslissing (zie hierna, III) en een verdere analyse (zie hierna, III), zal ik toelichten waarom het arrest van belang is voor het vrijwaren van grensoverschrijdende stakingsvorderingen ten behoeve van consumenten ingesteld door overheidsinstanties. In eenzelfde beweging zal ik de verbodsactie die in het Movic-arrest aan de orde was, contrasteren met de intracommunautaire of grensoverschrijdende vorderingen ten behoeve van consumenten die de Europese wetgever in het leven heeft geroepen met de Richtlijn 98/27/EG , de Richtlijn 2009/22/EG en thans de Richtlijn 2020/1828 (zie hierna, V)