Dual structure of subjectivity : Ricoeur towards Descartes

W artykule staram się pokazać obecność elementów Kartezjańskiego sposobu rozumowania w Ricoeurowskim deklaratywnie "antykartezjańskim" ujęciu subiektywności. Nie twierdzę, że Ricoeur w proponowanej przez siebie koncepcji podmiotu dialektycznego wyrażonego jako "ten-który-jest-sobą-samym-jak-i-innym" sytuuje się po stronie tradycji absolutyzującej cogito. Moim celem jest prześledzenie tych momentów Ricoeurowskiej argumentacji prowadzonej na rzecz wypracowania nowej formuły podmiotowości, w których powraca (najczęściej implicite) wątek Kartezjański. W samej filozofii Kartezjusza obecna jest droga, która nie prowadzi do egologii. By pokazać dwie różne perspektywy odczytania Kartezjańskiego cogito, przywołuję dwie formuły: ego cogito ergo sum oraz ego sum, ego existo, by następnie poddać je analizie. W pierwszej części artykułu skupiam się na ukazaniu konsekwencji płynących z wykorzystania formuły ego sum, ego existo w dyskusji dotyczącej subiektywności. W drugiej części staram się dowieść, na jakiej drodze możliwe jest wykorzystanie Kartezjańskiej koncepcji podmiotu w konfrontacji ze strukturalistyczną krytyką podmiotu.What I would like to study is the presence of Cartesian manner of thinking in the Ricoeurian comprehension of subjectivity. I focus particularly on what is not saying expressis verbis in his argumentation. I do not say that the Ricoeurian conception of dialectical subject which is expressed as "oneself as another" places itself as continuation of the tradition of absolutization of cogito. By no means. Ricoeur’s investigation that pertains to subjectivity aims at elaborating its new formulation. Philosophy of Descartes might be interpret in various ways not only as the synonym of "egology". In my paper I indicate two formulas of ego which are included in Cartesian Discourse on the Method and Meditations (ego cogito, ergo sum and ego sum, ego existo) that give rise to the different interpretations of ego. I analyse the Ricoeurian stance that relates to the consequences of introducing by Descartes the very formula ego sum, ego existo. In the second part I concentrate on issue on what sense rereading Meditations could be helpful in entering into discussion with structuralist critique of the subject. Also I get an approach to the theoretical framework of Ricoeurian argumentation which is established according to defend the subject