Een lange wandeling naar vrijheid, een onderzoek naar het glazen plafond in het licht van Ann Cudd haar visie op onderdrukking

Het glazen plafond is zeker geen mythe zoals Marike Stellinga beweert. Het glazen plafond is wel nagenoeg onzichtbaar omdat zij ingebed ligt in een mannelijke hegemonie die al zo lang de heersende norm is, dat zij als vanzelfsprekend wordt geacht. Hieraan ten grondslag liggen machtsprocessen en geweldscyclussen. Aan de hand van haar uitgebreide theorie over onderdrukking laat Ann Cudd ons zien dat de hiërarchische organisatie van mannen over vrouwen, een institutioneel proces van onderdrukking is dat zijn oorsprong heeft in systematisch geweld. Deze hiërarchische organisatie toont zich onder andere in de carrières van vrouwen en mannen die persistent langs horizontale en verticale genderlijnen lopen. Het is een proces dat in hoofdlijnen in stand gehouden wordt door een vicieuze cirkel van stereotype beeldvorming van vrouwelijke inferioriteit en mannelijke superioriteit en een loonkloof. Het brengt vrouwen als groep ten opzichte van mannen als groep in een sociaaleconomisch en psychologisch afhankelijke positie, waarvan mannen als groep profiteren. Zowel vrouwen als mannen zijn gewend geraakt aan deze ‘onder’ respectievelijk ‘boven’ positie en geloven dat ze hun schade respectievelijk privileges verdienen. Vrouwen zijn niet eenduidig slachtoffer want het institutionele proces van onderdrukking wordt eveneens in stand gehouden door de keuzes van vrouwen zelf. Dit vindt echter plaats in een context van mannelijke hegemonie. De samenleving, gebaseerd op geïnstitutionaliseerde mannelijke macht, draagt derhalve verantwoordelijkheid voor het feit dat vrouwen ten opzichte van mannen in een nadelige positie zijn gebracht