A Comparative Analysis of Normative and Realpolitik Instruments in Resolution of International Problems: Turkey’s Mediation in Iran and Syrian Crisis

Uluslararası ilişkilerde devletler hedef ve çıkarları doğrultusunda farklı yöntemler kullanabilmekte,önceliklerine göre reel politik veya daha normatif yapıda enstrümanlar tercih edebilmektedir.Türkiye de özellikle 2000’lerden sonra dış politikada daha aktif olmayı hedeflemiş, amaçlarınıgerçekleştirmedeki araçlarından birini de farklı coğrafyalarda yürüttüğü “arabuluculuk” faaliyetlerioluşturmuştur. Çatışma çözümlemede diplomasinin öncelenmesi ve devletler arası diyaloğunsürdürülmesini hedeflemesiyle daha çok normatif bir araç olarak değerlendirilebilen arabuluculuğunyanına, ulusal güvenliğe bir tehdidin oluştuğu durumlarda zorlayıcı ve sert güç araçlarının da sürecinbir tamamlayıcısı olarak eklendiği görülebilmektedir. Türkiye’nin dış politikası da bir yandan iç siyasikoşullarındaki değişimlerden, bir yandan da küresel siyasetteki gelişmelerden etkilenmiş, makalebu etkinin arabuluculuk girişimlerine de yansıdığını ortaya koymayı hedeflemiştir. Türkiye’ninarabuluculuğunun değişen doğası İran ve Suriye vakalarında gözlemlenebilmektedir.In international relations, states can use different practices in line with their goals and interests and they may prefer realpolitik or more normative means according to their priorities. Turkey, especially after 2000’s, aimed to be more active in foreign policy and “mediation” activities that carried out in various regions has become one of the instruments of achieving targets. Beside mediation which can be considered as a normative instrument by giving priority to diplomacy in conflict resolution and aiming to sustain interstate dialogue, in cases where there is a threat to national security, it can be seen that coercive and hard power means may add as a complementary of the process. The foreign policy of Turkey was influenced by on the one hand changes in domestic circumstances, on the other hand events in global politics and the article aims to put forth that these influence reflected mediation initiatives. The changing nature of Turkey’s mediation can be observed in Iran and Syria cases