Prognostic importance of electrocardiographic indicators and late potentials in patients with ischemic cardiomyopathy and mild - moderate reduction of left ventricular systolic function

Background: Electrocardiographic noninvasive risk factors (NIRFs) have an important role in the arrhythmic risk stratification of post-myocardial infarction (post-MI) patients with preserved or mildly reduced left ventricular ejection fraction (LVEF). However, their specific relation to left ventricular systolic function remains unclear. We aimed to evaluate the association between NIRFs and LVEF in the patients included in the PRESERVE-EF trial.Methods: We studied 575 post-MI ischemia-free patients with LVEF≥40% (mean age: 57.0 ± 10.4 years, 86.2% men). The following NIRFs were evaluated: premature ventricular complexes, non-sustained ventricular tachycardia (NSVT), late potentials (LPs), prolonged QTc, increased T-wave alternans, reduced heart rate variability, abnormal deceleration capacity with abnormal turbulence. Results: There was a statistically significant relationship between LPs (chi-squared=4.975; p<0.05), nsVT (chi-squared=5.749, p<0.05), PVCs (r=-0.136; p<0.01) and the LVEF. The multivariate linear regression analysis showed that LPs (p=0.001) and NSVT (p<0.001) were significant predictors of the LVEF. The results of the multivariate logistic regression analysis indicated that LPs (OR: 1.76; 95% CI: 1.02-3.05; p= 0.004) and NSVT (OR: 2.44; 95% CI: 1.18-5.04; p=0.001) were independent predictors of the binary LVEF; namely predictors of the mildly reduced LVEF: 40-49% vs the preserved LVEF: ≥ 50% .Conclusion: LPs and NSVT are independently related to reduced LVEF while they are independent predictors of the binary LVEF, mildly reduced LVEF vs the preserved LVEF. These findings may have important implications for the arrhythmic risk stratification of post-MI patients with mildly reduced or preserved LVEF.Εισαγωγή: Οι αναίμακτοι ηλεκτροκαρδιογραφικοί δείκτες διαστρωμάτωσης κινδύνου (ΑΔΔΚ) διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαστρωμάτωση του αρρυθμιολογικού κινδύνου ασθενών μετά από έμφραγμα του μυοκαρδίου (ΕΜ) με διατηρημένο ή ήπια μειωμένο κλάσμα εξώθησης αριστερής κοιλίας (ΚΕΑΚ). Ωστόσο, η συγκεκριμένη σχέση τους με τη συστολική λειτουργία της αριστερής κοιλίας παραμένει ασαφής. Στόχος μας ήταν να αξιολογήσουμε τη συσχέτιση μεταξύ των ΑΔΔΚ και του ΚΕΑΚ στους ασθενείς που συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη PRESERVE-EF.Μέθοδος: Μελετήσαμε 575 ασθενείς μετεμφραγματικούς ασθενείς χωρίς υπολειπόμενη ισχαιμία και ΚΕΑΚ ≥ 40% (μέση ηλικία: 57,0 ± 10,4 έτη, 86,2% άνδρες). Αξιολογήθηκαν οι ακόλουθοι ΑΔΔΚ: έκτακτες κοιλιακές συστολές (ΕΚΣ), μη εμμένουσα κοιλιακή ταχυκαρδία (ΜΕΚΤ), όψιμα δυναμικά (ΟΔ), παρατεταμένο QTc διάστημα, παθολογικές εναλλαγές Τ κυμάτων (ΕΤΚ), μειωμένη μεταβλητότητα καρδιακής συχνότητας (ΜΚΣ), μη φυσιολογική ικανότητα επιβράδυνσης (ΙΕΚΡ) και μη φυσιολογικό στροβιλισμό της καρδιακής συχνότητας (ΣΚΣ).Αποτελέσματα: Υπήρξε μια στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ των ΟΔ (chi-squared = 4.975; p < 0.05), ΜΕΚΤ (chi-squared =5.749, p < 0.05), ΕΚΣ (r= - 0.136; p < 0.01) και του κλάσματος εξώθησης αριστερής κοιλίας. Η πολυπαραγοντική ανάλυση γραμμικής παλινδρόμησης έδειξε ότι τα παθολογικά ΟΔ (p = 0,001) και η ΜΕΚΤ (p < 0,001) ήταν σημαντικοί προγνωστικοί παράγοντες του ΚΕΑΚ σε αυτούς τους μετεμφραγματικούς ασθενείς. Τα αποτελέσματα της πολυπαραγοντικής ανάλυσης λογιστικής παλινδρόμησης έδειξαν ότι τα ΟΔ (OR: 1,76; 95% CI: 1,02-3,05; p = 0,004) και η ΜΕΚΤ (OR: 2,44; 95% CI: 1,18-5,04; p = 0,001) ήταν ανεξάρτητοι προγνωστικοί παράγοντες του διωνυμικού ΚΕΑΚ, δηλαδή προγνωστικοί παράγοντες του ήπια μειωμένου ΚΕΑΚ 40-49% έναντι του διατηρημένου ΚΕΑΚ ≥ 50%. Η ανάλυση της καμπύλης ROC έδειξε ότι η επιφάνεια κάτω από την καμπύλη (AUC) για τη ΜΕΚΤ ήταν 0,671 (p < 0,01) και 0,609 για τα ΟΔ (p < 0,01).Συμπέρασμα: Τα παθολογικά ΟΔ και η ΜΕΚΤ σχετίζονται ανεξάρτητα με το μειωμένο ΚΕΑΚ ενώ είναι ανεξάρτητοι προγνωστικοί παράγοντες του διωνυμικού ΚΕΑΚ δηλαδή προγνωστικοί παράγοντες του ήπια μειωμένου έναντι του διατηρημένου ΚΕΑΚ. Αυτά τα ευρήματα μπορεί να έχουν σημαντικές επιπτώσεις για τη διαστρωμάτωση του αρρυθμιολογικού κινδύνου των ασθενών μετά από έμφραγμα μυοκαρδίου με ήπια μειωμένη ή διατηρημένη συστολική λειτουργία αριστερής κοιλίας