Eit forsøk på å tale naturens stemme - Ei økokritisk lesing av tre dikt frå Tarjei Vesaas’ siste diktsamling Liv ved straumen

Denne masteroppgåva utforskar tre dikt frå Tarjei Vesaas’ siste diktsamling Liv ved straumen (1970) sett i eit økokritisk perspektiv. Eit overordna mål er å fremme lyrikken til Vesaas som eit viktig bidrag, både innanfor det vesaaske forfattarskapet, og innanfor den økokritiske diskursen på eit meir generelt plan. Det gjennomgåande temaet er det komplekse naturbildet som kjem til syne i dikta. Oppgåva undersøker korleis naturbildet markerer seg som ei motsetning mellom ideen om menneskeleg foreining med natur, og ideen om menneskeleg separasjon frå natur. Denne motsetninga blir utforska i tre konkrete dikt frå samlinga: diktet «Sommarsvevn», titteldiktet «Liv ved straumen», og avslutningsdiktet «Nattleg vind». Nærlesingane av desse tre viser korleis det motsetningsfylte naturbildet manifesterer seg både innanfor dei enkelte dikta, og i ei samanlikning mellom dei. Oppgåva konkluderer med at naturbildet i lyrikken til Vesaas verken endar i ei einsidig optimistisk foreining med natur, ei heller i ein klar pessimistisk separasjon frå natur. I staden ber dikta med seg dei kontrasterande trekka fram til siste slutt, og fremmar på denne måten verdien av ulike naturbilde som blir representert i dei ulike økokritiske retningane. Dikta løftar fram behovet for å opne seg for naturen og søke kontakt med denne. Samtidig stiller dei seg kritisk bevisst til dei menneskelege avgrensingane, noko som gjer oss merksame på at mennesket aldri kan bli ein fullstendig del av naturen