A review of some important viral diseases of wild boars

Wild boars are one of the widest-ranging mammals worldwide and represent reservoirs for many important viruses. Disease outbreaks in domestic swine are often described as a consequence of contact with wild boars, and traditional rearing conditions are a particular risk factor. Examples of such diseases include classical swine fever (CSF), African swine fever (ASF), Aujeszky’s disease (AD), and diseases caused by porcine circoviruses and parvoviruses. Some viral infections causing high mortality rates are easily noticeable and thus reported, though many viruses infecting wildlife are insidious impacting survival rates and reproduction in wild animals. Samples from wild boars for laboratory testing are usually collected postmortem and include various tissues or blood sera. The recovery of viable viruses during virus isolation depends on the virus species and the condition of the sample. Since this method does not yield timely results, most diagnostic procedures are based on PCR or antigen detection methods. Serological surveys are inexpensive and appropriate for prevalence studies. When interpreting the results of diagnostic tests, both virus and host characteristics, and the epizootiological situation must be accounted for. Disease control techniques such as fencing or feeding wild boars cause animal aggregation and give rise to population density which favors pathogen maintenance in the environment. Hunting reduces the number of susceptible animals and is helpful as an additional control measure and for sampling. Available data on infectious disease dynamics in wild boars is scarce, and constant knowledge improvement on pathogenesis, clinical symptoms, risk factors, and adequate control measures are required.Divlje svinje su jedna on najrasprostranjenijih vrsta sisara na planeti, a ujedno predstavljaju i rezervoare mnogih značajnih virusa. Pojava oboljenja u populacijama domaćih svinja se javlja kao posledica kontakta sa divljim svinjama pri čemu tradicionalan način uzgoja životinja predstavlja faktor rizika. Primeri takvih obljenja su: klasična kuga svinja, afrička kuga svinja, Aujeckijeva bolest i oboljenja izazvana svinjskim cirkovirusima i parvovirusima. Određene virusne infekcije sa visokom stopom mortaliteta se mogu lako detektovati, a samim tim i prijaviti, međutim neki virusi divljih svinja ne dovode do vidljivih promena što otežava njihovo otkrivanje. Uzorci za laboratorijska ispitivanja poreklom od divljih svinja se najčešće prikupljaju postmortalno i uključuju različita tkiva ili krvni serum. Uspešnost izolacije virusa u kulturi ćelija zavisi od vrste virusa kao i od stanja dostavljenog uzorka. S obzirom da primena navedene metode oduzima vreme, većina procedura se zasniva na PCR ili metodama detekcije antigena. Pored toga, serološke metode su ekonomski isplative i pogodne za izvođenje studija prevalencije. Prilikom interpretacije rezultata laboratorijskih analiza je izuzetno značajno uzeti u obzir više parametara uključujući osobine virusa i domaćina kao i epizootiološku situaciju na terenu. Metode kontrole zaraznih bolesti divljih svinja poput ograđivanja ili dohranjivanja životinja dovode do povećanja gustine populacije što pogoduje transmisiji patogena. Lov dovodi do smanjenja broja osetljivih životinja u određenoj sredini, međutim koristan je kao dodatna mera kontrole i omogućuje prikupljanje uzoraka. Dostupni podaci o dinamici infektivnih oboljenja divljih svinja su ograničeni i neophodno je konstantno izučavanje njihove patogeneze, kliničkih osobenosti, faktora rizika kao i procena primene određenih mera kontrole