Dapagliflozyna — przełom w leczeniu przewlekłej choroby nerek z perspektywy badania DAPA-CKD

Flozyny (gliflozyny) stanowią nową grupę doustnych leków przeciwcukrzycowych hamujących kotransporter sodowo-glukozowy typu 2 (SGLT2, sodium-glucose co-transporter 2) w cewce bliższej w nerkach, co w efekcie zwiększa wydalanie glukozy i sodu z moczem. Leki te pierwotnie wprowadzono do leczenia cukrzycy typu 2, jednak duże badania kliniczne wykazały nie tylko ich skuteczny wpływ na profil glikemii, ale także istotne działanie ochronne na układ sercowo-naczyniowy i nerki, przy zachowaniu korzystnego profilu bezpieczeństwa terapii. Takie obserwacje kliniczne doprowadziły do przeprowadzenia kolejnych badań z użyciem flozyn ukierunkowanych już wyłącznie na ich działanie nerkoochronne. Niedawno opublikowano przełomowe wyniki badania DAPA-CKD, w którym wykazano, że dapagliflozyna działa nerkoochronnie nie tylko w cukrzycowej chorobie nerek, ale również w przewlekłej chorobie nerek u chorych z nefropatią na podłożu innym niż cukrzyca. W efekcie jednoznacznie pozytywnych wyników badań z flozynami leki te stały się nadzieją nefrologii na bardziej skuteczne leczenie chroniące nerki przez rozwojem nefropatiii jej postępem do schyłkowej niewydolności nerek. Leki te poszerzają farmakoterapię przewlekłej choroby nerek, opartą obecnie na stosowaniu blokady układu renina–angiotensyna–aldosteron. Dapagliflozyna stała się pierwszym inhibitorem SGLT2, który otrzymał rozszerzone wskazania rejestracyjne, które objęły nie tylko chorych na cukrzycę, ale także pacjentów bez cukrzycy z nefropatiami oraz pacjentów z zaawansowaną przewlekłą chorobą nerek. Wiedza o właściwościach nefroprotekcyjnych flozyn wśród nefrologów wymaga jednak poszerzenia tak, aby leki te były częściej zalecane pacjentom z chorobami nerek, niezależnie od współistnienia cukrzycy, zwłaszcza przy występowaniu zwiększonej albuminurii i przy już upośledzonej czynności wydalniczej nerek