Stanowisko polskich ekspertów dotyczące stosowania czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów w leczeniu przewlekłej białaczki limfocytowej wenetoklaksem w połączeniu z rytuksymabem

Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL) jest najczęstszą postacią białaczki u dorosłych w krajach półkuli zachodniej. Wenetoklaks, inhibitor BCL2, w połączeniu z rytuksymabem stanowi skuteczną opcję terapeutyczną, zatwierdzoną do leczenia opornej i nawrotowej CLL. Neutropenia stwierdzona przed rozpoczęciem lub w trakcie powyższej terapii stanowi istotny problem kliniczny, który niejednokrotnie wiąże się z koniecznością zmniejszenia dawki lub czasowego odstawienia wenetoklaksu w początkowym okresie terapii. Zdaniem ekspertów stosowanie czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów (G-CSF) podczas skojarzonego leczenia wenetoklaksem i rytuksymabem jest uzasadnione u chorych z wyjściową liczbą neutrocytów poniżej 1000–500/mm3 oraz obecnością czynników wysokiego ryzyka wystąpienia gorączki neutropenicznej i jej powikłań. Drugą ważną grupą, w której podawanie G-CSF wydaje się uzasadnione, są chorzy, u których podczas zwiększania dawki wenetoklaksu obserwuje się bezobjawową neutropenię 3. stopnia. Stosowanie G-CSF może wówczas zapobiegać wystąpieniu zdarzeń uniemożliwiających utrzymanie zalecanej dawki wenetoklaksu oraz ciągłości leczenia.