Neurofilament lekki w stwardnieniu rozsianym

Stwardnienie rozsiane to najczęstsza choroba autoimmunologiczna ośrodkowego układu nerwowego oraz jedna z neurologicznych przyczyn niepełnosprawności młodych osób. Wraz z globalnym wzrostem liczby zachorowań zwiększa się zapotrzebowanie na stabilny, swoisty i czuły marker postępu choroby. Potencjalnym wskaźnikiem, który mógłby być użyteczny w diagnostyce i monitorowaniu przebiegu stwardnienia rozsianego, jest stężenie neurofilamentów lekkich w surowicy krwi lub w płynie mózgowo-rdzeniowym. Podwyższenie stężenia tego białka występuje w przypadku uszkodzeniu neuronów w przebiegu chorób neurodegeneracyjnych czy w wyniku urazów. Zmiany tego parametru korelują z nasileniem objawów chorobowych stwardnienia rozsianego oraz zmianami ogniskowymi w obrazach rezonansu magnetycznego. Pomiary stężenia łańcucha lekkiego neurofilamentów mogą być wykorzystywane w monitorowaniu leczenia rzutów choroby. Jednak przed wprowadzeniem tego parametru do rutynowej diagnostyki należy przeprowadzić dalsze badania w celu standaryzacji i walidacji metod oznaczenia (ECL, ELISA, SIMOA)