Akkoyunluların Mezhepsel Eğilimleri Üzerine Bir Değerlendirme

Der Stamm der Bayındır, der in der Mitte des XIV. Jahrhunderts als eine starke politische und gesellschaftliche Organisation entstand, vereinigte auf dieser Weise die anderen Stämme unter seiner Herrschaft, die im Allgemeinen aus Turkmenen bestanden und trat im nächsten Jahrhundert als einer der wichtigsten Staaten in der türkischen Geschichte des Mittelalters auf. Der Aq Qoyunlu Staat, der auf dieser Weise gegründet wurde, lieferte mit seinen politischen Traditionen, die er in seinem einhundertfünfzig jährigen Bestehen schaffte, die Basis für die nachfolgenden türkischen Staaten, welche nach ihm ihre Staatssouveränität in der Region ausübten. In diesem Rahmen wird das gründliche Begreifen dieses erwähnten Staates, das Verstehen seiner Tradition, die er auf der Ebene der Staatstradition offenbart, die lineare Interpretation der türkischen Staatsgeschichte ermöglichen. Folglich werden die Entstehungsgründe des Staates oder der Staaten, die nach den Aq Qoyunlu in der Region einen Staats gründeten, ihre inneren Dynamiken, ihre Staatsprinzipien und im allgemeinen Sinne die Geisteshaltung des turkmenischen Menschen klarer werden. In unserem Bild, welches wir in unserer Arbeit zeichnen, präsentiert sich die Glaubenswelt als ein richtungsweisendes Element. Denn wie in jedem Land und wie in jeder gesellschaftlichen Schicht, bilden auch bei der Aq Qoyunlu Kultur die religiösen Wahrnehmungen und die konfessionellen Tendenzen eines der Basis-Elemente. Bis jetzt haben die ForscherInnen die Ak Qoyunlu generell als Sunniten beschrieben und ihre Herrscher darüber hinausgehend als ehrliche, kompromisslose, ja sogar als eifernde Sunniten dargestellt. Wenn auch die besagten ForscherInnen Ergebnisse lanciert haben, die ihre Thesen unterstützten, so wurden jedoch die Gründe und die Ergebnisse größtenteils auf die politischen Beziehungen der Aq Qoyunlu mit anderen Staaten zurückgeführt und die erzielten Resultate wichen damit zwangsläufig von der Wahrheit ab. Auf der anderen Seite konzentrierten sich die erwähnten ForscherInnen im Allgemeinen auf die offizielle Konfession bei den Staatsleuten und bei den Verwaltern. Die vorliegende Arbeit versucht, über den Rahmen der bisher gelieferten Beschreibungen hinaus zu gehen. In der vorliegenden Arbeit werden die lancierten Thesen behandelt, um den positiven Beitrag im Rahmen der Bestimmung glaubensbezogener Eigenschaften eines Staates über seine politische Beziehungen festzustellen. Ferner untersucht die Arbeit, ausgehend vor allem vom Beispiel der Provinz Diyarbakır während der Aq Qoyunlu Herrschaft, die religiösen Tendenzen beim Volke und insbesondere bei den Turkmenen. Die Untersuchung versucht im Vergleich zur etablierten Sicht darzustellen, dass die Aq Qoyunlu Herrscher anhand der offiziellen Dokumente, die zuletzt präsentiert wurden, Neigungen zum Volksislam/Vor-Kizilbaschtum-Alevitentum zeigten und dass die Turkmenen, die das Rückgrat dieses Staates bildeten, dem erwähnten Glaubenssystem stark verbunden waren. Man kann anhand dessen sogar denken, dass der Safawitische Staat im Kontext seiner Glaubensmerkmale eine Fortsetzung der türkischen Staatstradition bildet.The Bayındır clan that arose around the mid of the 14th century as a strong political and social organisation, succeeded to be one of the most important states in middleage Turkish history by gathering other clans comprised generally of Turkmens. The Akkoyunlu State, formed thus, prepared the ground for Turkish states, established after it in the same region, with the political tradition which Akkoyunlus had shaped for almost one hundred and fifty years of existence. In this context, comprehending the state mentioned and its tradition, asserted on the level of a state tradition, will enable the linear interpretation of the history of Turkish states. Accordingly, the reasons for the development of states established in the same region after Akkoyunlus, their internal dynamics, the principles of etatism and the mental world of Turkmen man will become transparent. Belief world occurs as one of the guiding basic elements in the picture drawn in our study. Because, religious perceptions and denominational tendencies constitute one of the main elements in the Akkoyunlu culture, as in every country and social layer. So far, the researchers have generally qualified Akkoyunlus as Sunni, and on top of that they have described their rulers as real, strict, even fanatical Sunni. Although the researchers in question have adduced findings which support their theses, most of the facts and findings are based on political relations between Akkoyunlus and other states, and the conclusions unavoidably diverged from the essence. The mentioned researchers, on the other hand, have generally focused on the official religion of the state and rulers. This study attempts to digress from depictions made to date. It analyses the part of detecting a state’s religious character through political connections, in reaching the reliable results. Besides, it explores religious tendencies among population, especially in the eyes of Turkmens, in the period of the Akkoyunlus’ rulership, particularly starting from the example of the Diyarbakir Province. The analysis attempts to show through historical data and official documents, recently revealed, as against existing perspective, that the Akkoyunlu rulers were inclined toward folk Islam/ pre-Qizilbash-Alevism and that the Turkmens, who constituted the state’s backbone, were seriously attached to the mentioned belief system. Therefore, it is possible to think of the Safavid Empire as a continuation of Turkish state tradition in the context of religious characteristics.XIV. yüzyılın ortalarına doğru güçlü bir politik ve toplumsal organizasyon olarak vücut bulan Bayındır oymağı, bu suretle genel itibariyle Türkmenlerden oluşan diğer oymakları etrafına toplayarak bir yüz yıl sonra Orta Çağ Türk tarihinin en önemli devletlerinden biri olmayı başarmıştır. Böylece kurulan Akkoyunlu Devleti, yaklaşık yüz elli yıllık hayatı boyunca yarattığı siyasi gelenek ile coğrafyada kendisinden sonra hakimiyet kuran Türk devletlerine de temel hazırlamıştır. Bu çerçevede, söz konusu devletin iyi idrak edilmesi; devlet geleneği düzleminde ortaya koyduğu tradisyonun anlaşılması Türk devlet tarihinin lineer olarak anlamlandırılmasına imkân sağlayacaktır. Dolayısıyla Akkoyunlulardan sonra aynı coğrafyada hakimiyet kuran devlet veya devletlerin ortaya çıkış nedenleri, iç dinamikleri, devletçilik esasları ve genel bir ifade ile Türkmen insanının zihinsel dünyası billurlaşacaktır. Çalışmamızda çizilen resimde yön verici temel unsurlardan biri inanç dünyası olarak görülmektedir. Zira her ülkede ve toplumsal katmanda olduğu gibi Akkoyunlu kültürünün de esas ögelerinden birini dinî algılar ve mezhepsel eğilimler teşkil etmektedir. Şimdiye kadar araştırmacılar genel olarak Akkoyunluları Sünni olarak nitelendirmiş, bununla da kalmayıp hükümdarlarını samimi, katı, hatta mutaassıp Sünni olarak tasvir etmiştir. Söz konusu araştırmacılar tezlerini destekleyen bulgular ileri sürmüşse de gerekçeler ve bulguların büyük bölümü Akkoyunlu ile diğer devletlerin siyasi ilişkilerine dayandırılmış ve varılan sonuçlar ister istemez esas gerçekten sapma yoluna girmiştir. Diğer taraftan anılan araştırmacılar genel itibariyle devlet ve yönetici nezdindeki resmî mezhebe odaklanmıştır. Bu çalışmada bugüne değin gerçekleştirilen tasvirlerin dışına çıkılmaya çalışılmıştır. İleri sunulan tezler ele alınarak, bir devletin inançsal özelliklerinin siyasi bağlantılar üzerinden tespit edilmesinin sağlıklı sonuçlara ulaşmadaki payı incelenmiştir. Bunun yanı sıra Akkoyunluların hakimiyet döneminde özellikle Diyarbakır Vilayeti örneğinden yola çıkarak halkta ve özellikle Türkmenler nezdinde dini eğilimler tetkik edilmiştir. İnceleme, mevcut bina edilmiş bakış açısına kıyasla tarihi veriler ve son dönemlerde ortaya konulan resmî belgeler vasıtasıyla Akkoyunlu hükümdarlarının halk Müslümanlığı/ Ön Kızılbaş-Aleviliğe eğilimli olduklarını ve ayrıca bu devletin omurgasını teşkil eden Türkmenlerin zikredilen inanç sistemine ciddi biçimde bağlı olduklarını da göstermeye çalışmaktadır. Ki bu vasıtayla Safevî Devletinin inançsal özellikleri bağlamında Türk devlet geleneğinin bir devamı olduğunu da düşünmek mümkündür