Frá frímerkjum til hrossaskíts : söfnun í stafrænum heimi

Maðurinn hefur safnað í árþúsundir. Frummaðurinn safnaði berjum og hnetum, fornmaðurinn steinvölum, á miðöldum safnaði fólk bókum og á síðustu árum hafa frímerki verið áberandi. Samhliða aukinni neyslu hefur söfnunarfýsn fólks aukist. Neysluhegðun fólks hefur breyst mikið á síðustu árum með tilkomu stafrænnar tækni. Internetið hefur auðveldað okkur margar af athöfnun daglegs lífs, en í tilfelli söfnunnar eru það einmitt áskorarirnar sem gera söfnunina spennandi. Eiginleikar stafrænna hluta virðast einnig ekki gera þá mjög hentuga til söfnunar, þeir eru til í endalaust mörgum eintökum og engin munur er á frumriti og afriti. Það má því spyrja sig hvort að það sé einfaldlega of auðvelt að safna í stafrænum heimi? Fjallað verður um söfnun almennt og henni skipt upp í þrjú skref, hvernig fólk eignast hluti, hvernig söfn eru flokkuð og skipulögð, og loks hvernig þau hafa áhrif á sjálfsmynd safnarans og eru sýnd út á við. Einnig verða áhrif stafræninngar á hefðbundna söfnun skoðuð með tilliti til þessara þriggja skrefa. Þá verður hugtakið afefnun skilgreint og eiginleikar stafrænna hluta krufnir. Loks verður fjallað um stafræna söfnun og hún borin saman við hefðbundna söfnun. Tekin verða dæmi úr tölvuleikjum og NFT, því til stuðnings. Söfnun á sér vissulega stað í stafrænum heimi, þrátt fyrir ýmsar takmarkanir stafrænna hluta. Það er helst í tölvuleikjum sem fólk fær útrás fyrir söfnunarþörf sinni