The good and bad of stress:implications for memory and adaptive processes

Stress spedt een steeds grotere rol in onze moderne samenleving. Iedereen is er ooit mee geconfronteerd en moet ermee omgaan. Echter hoeft stress niet noodzakelijk slecht te zi.in. Op de korte termiin kan stress, of de lichamelijke reactie op stress, ons helpen om in tijden van druk beter te presteren en ons cognitieve mogelijkheden te vergroten. Elke situatie beschouwt als stress leidt tot een serie gecoordineerde reacties en resulteert in een verhoogde afgifte van de stresshormonen adrenaline, noradrenaline en glucocorticoiden uit de bijnieren en de hersenen. Al deze hormonen dragen samen bij aan de fysiologische veranderingen die ons gespannen laten voelen en op hetzeltde moment in staat brengen om en eflectief te reageren op een bedreigende situatie en ons help en voorbereid te zijn op toekomstige gebeurtenissen. In hootdstuk I van dit proefschrift hebben we het concept van stress gdntroduceerd en emotionele leren en geheugen, een aspect positief be'invloed door stress en stresshormonen. We hebben verder de effecten die vaak gezien worden na chronische stress geintroduceerd, die kunnen leiden tot verschillende schadelijke aandoeningen, waaronder depressic. We weten allemaal dat niet alleervaringen even goed worden opgeslagen in ons geheugen. Significante en emotionele gebeurlenissen zijn vooral goed Ie onthouden. Vit uitgebreide gegevens blijkt dat de stress hormonen die vrijkomen tijdens en na zulke ervaringen, de neurobiologisch processen die verantwoordelijk zijn voor de verbeterde consolidatie en opslag van emotionele ervaringen in lange-termijn geheugen moduleren. Het eerste deel van dil proefschrift was gericht op het verder ontleden van de neurobiologisch circuits en mechanismen geassocieerd met emotionele geheugenvorming. De experimentele aanpak is gebaseerd op gedragsexperimenten en farmacologische manipulaties gebruikt om de glucocorticdid-geinduceerde modulatie van de consolidatie processen, die betrokken zijn bij de opslag van emotionele ervaringen nader te onderzoeken. In hoofdstuk 2 wordt eerst de be!angrijkste techniek die wordt gebruikt in Dee! I, stereotactische operatiesgdntroduceerd. Door een aantal aanpassingen konden we deze al lang bestaande procedure verfijnen en het welzijn en overleving van de dieren aanzienlijk verhogen. Door gebruik te maken van deze techniek in hoofdstuk 3, hebben we canules in de insulaire cortex (Ie) geYmplanteerd en konden we de betrokkenheid van de insulaire cortex (Ie) bij de effecten van glucocorticolden op de consolidatie van aversieve gebeurtenissen bestuderen. Door het gebruik van het "inhibitory avoidance" paradigma konden wij aantonen dat administratie van de specifieke glucocorticoid receptor (GR) agonist RV 28362 direct (maar niet 3 uur) na de training dosis-afhankelijk de 48-uurs retentie preslaties verbeterde. Met behulp van een gemodificeerde versie van de "inhibitory avoidance" taak, hebben we verder ontdekt dat de Ie de glucocorticolde werking van de versterking van het geheugen van beiden componenten van de taak bemiddelt/verbetert. Op basis van deze bevindingen veronderstellen we dat de Ie vee I breder bij de versterking van emotioneel geheugen betrokken is en waarschijnlijk deel van een groter netwerk voor de detectie van opvallende informatie uitmaakt