Wicked words, virtuous voices:the reconstruction of tragic subjectivity by Renaissance and early Restoration women dramatists

Vrouwelijke ‘closet dramatists’ plaveiden weg voor toneelspeelsters Tijdens de Engelse Renaissance (1500-1660), maar ook in de eerste jaren van de Restoration (1660-1688), heerste de opvatting dat vrouwen dienden te zwijgen. Wie zich wel in het openbaar (dus buiten de huiselijke sfeer) uitsprak, werd gezien als een publieke, zedeloze vrouw. Deze dominante ideologie werd echter tegelijkertijd ondermijnd door cultuuruitingen die de vrouwelijke stem openlijk of impliciet legitimeerden. Een kleine groep vrouwen, meestal uit hooggeplaatste kringen, nam zelf de pen ter hand en waagde zich zelfs aan het zeer ‘publieke’ genre drama. Hoewel zij hun teksten veelal schreven als closet dramas (stukken die niet uitgevoerd dienden te worden), was hun werk op zich revolutionair. Promovendus Marguérite Corporaal onderzocht hoe de tegenstrijdige discoursen in die periode terugkomen in de tragedies die contemporaine Engelse vrouwen vertaald en geschreven hebben. Hoe probeerden deze schrijfsters die tegengestelde discoursen te verenigen in hun stukken? Hoe hebben zij de conventies van de tragedie, in het bijzonder die van subjectiviteit, herschreven? Tot die eerste vrouwelijke playwrights wier toneelstukken Corporaal analyseerde, behoorden Elizabeth Cary, Margaret Newcastle Cavendish, Elizabeth Polwhele en Aphra Behn. Ook werd gekeken naar het werk van vertaalsters als Mary Herbert Sidney en Katherine Phillips, die er een geheel eigen interpretatie aan gaven. Weinigen, ook literatuurwetenschappers, zijn zich tegenwoordig bewust van de belangrijke rol die deze auteurs speelden in de toneelwereld van de vroegmoderne tijd. Toch maakte hun werk het voor actrices veel gemakkelijker om de stap te zetten naar een tragische toneeltraditie, toen het publieke theater in 1660 toegankelijk werd voor vrouwen. Bron: RUG nieuw