Evaluation of Crohn's disease activity:an integrated imaging approach

Dit proefschrift beschrijft de diagnostische waarde van MRI in de evaluatie van ontstekingsactiviteit bij de ziekte van Crohn (CD). Zowel T1 en T2-gewogen parameters kunnen relevante kenmerken van wandstandige ontsteking in CD laesies weergeven, zoals hypervasculariteit en oedeem. Gadolinium-versterking van de wand op T1-gewogen beelden, signaal hyperintensiteit van de wand en het mesenteriae vet op T2-gewogen beelden werden uitgebreid geanalyseerd, gekwantificeerd en statistisch gecorreleerd met de "biologische" scores van activiteit (hoofdstuk 2, 4, 7). Bovendien maakt MRI het mogelijk om CD te karakteriseren (oedeem versus fibrose) en de evaluatie van de omvang van intestinale letsels en complicaties in de dunne en dikke darm vast te stellen, andere relevante kwesties in de behandeling van de ziekte. We hebben laten zien in de hoofdstukken 4, 7 en 8 dat deze elementen volledig kunnen worden gedetecteerd bij volwassen en pediatrische patiënten door het ten zeerste optimaliseren van de MRI-technieken voor de evaluatie van de darm. Opmerkelijk was, dat we met behulp van MRI relevante verschillen zagen in intestinale laesie verdeling en in ziekteactiviteit tussen volwassen en pediatrische patiënten (hoofdstuk 8). Door het gebruik van generieke radioactief gemerkte tracers, heeft nucleaire geneeskunde altijd een vergelijkbare gevoeligheid bij het opsporen CD ontsteking getoond. Bovendien heeft de recente invoering van "specifieke" tracers het mogelijk gemaakt om specifieke inflammatoire cytokines "in vivo" te detecteren opdat clinici de meest effectieve biologische therapie kunnen inzetten. Dankzij de recente technologische vooruitgang, kan MRI eveneens microscopische veranderingen in vivo in de darmwand beoordelen, waaronder oedeem en fibrose, vasculaire perfusie, diffusie van watermoleculen met Diffusion Weighted Imaging en moleculaire structuur met MR-spectroscopie (hoofdstuk 6). Het mogelijk samengaan van de twee beeldvormende modaliteiten, nu haalbaar met PET-MRI-camera’s, zou kunnen leiden tot een meer uitgebreide in vivo karakterisering van de ziekte, met nog onontgonnen potentieel