Tua res agitur:Gerardus van der Leeuw and the phenomenology of religion

Het laatste hoofdstuk, van Arie Molendijk, gaat helemaal over de godsdienstfenomenologie van de vermaarde 20ste-eeuwse theoloog en godsdienstwetenschapper Gerardus van der Leeuw. Of beter gezegd, Molendijk laat zien hoe Van der Leeuw godsdienstwetenschapper was met een theologische agenda. Hij laat zien wat de kracht was van Van der Leeuws methode, en de zwakte ervan, dat laatste vooral als je kijkt naar de hedendaagse academische context. (Of zoals Molendijk zegt, met Van der Leeuws methode zou je vandaag de dag geen NWO-subsidie meer binnenhalen.)Het laatste hoofdstuk handelt over Gerardus van der Leeuw, een van de grootste geleerden uit de geschiedenis van de Groningse universiteit met een internationale uitstraling. Als publiek figuur was hij ook in de media aanwezig. Van der Leeuw was naast godsdiensthistoricus en religiewetenschapper, ook volop theoloog. Dat maakt zijn werk soms moeilijk te plaatsen. Bovendien was hij een uiterst bewegelijk denker die zich niet bekommerde om terminologische onderscheidingen tussen verschillende disciplines. Arie Molendijk zoomt in op Van der Leeuws fenomenologie. Daar zit een relationeel, humanistisch element in. Volgens Van der Leeuw is de menselijkheid van de mens verankerd in het vermogen tot verstaan. Uiteindelijk is elk verstaan religieus van aard. Verstaan is ook liefhebben, kijken met een liefdevolle blik naar een geliefde voorwerp. Van der Leeuws hermeneutische fenomenologie vindt haar laatste grond in de goddelijke liefde. Ook alle wetenschappelijke verstaan heeft zijn laatste grond in God en leidt uiteindelijk tot God. Al zal met deze visie vandaag de dag geen subsidie voor wetenschappelijk onderzoek worden binnengehaald, toch houdt Van der Leeuw de huidige religiewetenschap een spiegel voor: Godsdienstwetenschap mag de experientiële dimensie van de religie niet miskennen