Infectious side effects of cancer treatment in children:clinical and genetic aspects

De overleving van kinderen met kanker is in de afgelopen decennia verbeterd, mede dankzij het gebruik van chemotherapeutica. Deze hebben, naast het gewenste effect tegen de kankercellen, helaas ook ongewilde bijwerkingen. Een van die bijwerkingen is de remming van de aanmaak van witte bloedcellen in het beenmerg. De witte bloedcellen zijn onderdeel van het niet-specifieke of aangeboren immuunsysteem. Het aangeboren immuunsysteem is de eerste afweer van het lichaam tegen ziekteverwekkers. Het bestaat uit barrieres zeals huid en slijmvliezen die ziekteverwekkers kunnen tegenhouden. Daarnaast zijn er cellen, zeals de genoemde witte bloedcellen, die onder meer signaalstoffen kunnen afgeven bij beschadiging of nadat ze ziekteverwekkers zoals bacterien hebben gefagocyteerd (opgegeten). Deze signaalstoffen kunnen dan een afweerreactie in gang zetten. Verder zijn er eiwitten, zoals Mannose Binding Lectine (MBL), die patronen op de buitenkant van de ziekteverwekkers kunnen herkennen en deze ziekteverwekkers hierdoor kunnen vernietigen en afweerreacties in gang kunnen zetten. Er zijn versehillende typen witte bloedeellen; de grootste groep zijn de neutrofiele granuloeyten. Als het aantal neutrofiele granulocyten te diep zakt spreekt men van neutropenie. Een neutropenie geeft een verhoogd risico op infecties en infectieuze complieaties, met name bij kinderen die chemotherapie krijgen, een patientengroep die al een verhoogd risico op infecties heeft, doordat de barrieres kunnen zijn aangetast door de ehemotherapie. Koorts bij neutropenie kan het eerste teken van een infectie zijn. Daarom is het de normale gang van zaken dat kinderen met kanker die zich in het ziekenhuis presenteren met koorts bij neutropenie, worden opgenomen en behandeld met intraveneuze (iv.) antibiotica totdat het aantal neutrofiele granulocyten hoog genoeg is en hij of zij minstens 24 uur koortsvrij is. Koorts bij neutropenie kan echter ook door andere oorzaken ontstaan, zoals door een virusinfeetie of als reaetie op medicijnen of transfusie van bloedproducten. Het is echter moeilijk in te sehatten of een kind een potentieel ernstige infectie heeft of niet. Daarom krijgen aile kinderen behandeling met iv. antibiotica en wordt er dus hoogstwaarsehijnlijk een groep kinderen overbehandeld. Dit heeft ertoe geleid dat versehillende onderzeeksgroepen op zoek zijn gegaan naar parameters die een risico-inschatting kunnen geven van patienten die zich presenteren met koorts bij neutropenie. Doel hiervan is, een onderseheid te maken tussen patienten met een hoog en een laag risico op het krijgen van ernstige infecties of infectieuze complicaties. De laagrisicogroep zou dan mogelijk korter, niet, of met orale antibiotica behandeld kunnen worden en korter of zelfs helemaal niet in het ziekenhuis opgenomen hoeven te worden