Investigating the relationship between Specific Language Impairment and Dyslexia: Τheoretical and clinical implications

Η σχέση μεταξύ της Ειδικής Γλωσσικής Διαταραχής και της Δυσλεξίας αποτελεί τα τελευταία χρόνια ένα από τα κεντρικά θέματα που απασχολούν τους ερευνητές. Συχνά και οι δύο διαταραχές μπορεί να συνυπάρχουν τόσο σε παιδιά και εφήβους. Στόχος αυτού του άρθρου είναι να παρουσιάσει τα σχετικά ερευνητικά δεδομένα που αναδεικνύουν την έκταση της σχέσης μεταξύ των δύο αναπτυξιακών διαταραχών, τόσο από την άποψη της αιτιολογίας όσο και από την άποψη της συμπεριφοράς. Τα βασικά θεωρητικά ερμηνευτικά μοντέλα που έχουν προταθεί για να εξηγήσουν τη σχέση μεταξύ της Ειδικής Γλωσσικής Διαταραχής και της Δυσλεξίας παρουσιάζονται και συζητούνται στο συγκεκριμένο άρθρο. Η κριτική ανασκόπηση τόσο των σύγχρονων θεωρητικών μοντέλων όσο και των σχετικών ερευνητικών δεδομένων αναδεικνύει σημαντικές θεωρητικές, κλινικές και ερευνητικές προεκτάσεις.In this study, we tested the predictions of two opposing perspectives on the nature of the deficit in Specific Language Impairment (SLI): the language delay approach, and the view that the language development of SLI children is qualitatively different from typically developing children populations. Data consisted of the elicited production of pronominal object clitics from monolingual and bilingual SLI children with various language pairs (Greek always being the children’s second language); younger, typically developing, bilingual language peers, and monolingual Greek-speaking comparison groups. We analyzed the children’s accurate responses and error-types in clitic production. Both SLI groups had more difficulty with clitics in comparison to typically-developing, chronological age-matched peers, while SLI children performed similarly with their younger, unaffected monolingual and bilingual peers. We argue that these findings provide support to the language delay approach and present challenges to the role of bilingualism in SLI