Social capital learning capacity, and European integration theory

Το παρόν άρθρο επιχειρεί, με βάση την εμπειρία της περιφερειακής πολιτικής, να συγκεράσει τις δύο βασικές νεοθεσμικές προσεγγίσεις στη διαδικασία ολοκλήρωσης, δηλαδή αυτήν της ορθολογικής επιλογής και την ιστορική/κοινωνιολογική, με την υιοθέτηση της ικανότητας για θεσμική εκμάθηση και προσαρμογή ως ένα νέο «όριο» στη διαδικασία Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Στο πλαίσιο αυτής της θεωρητικής προσέγγισης, οι έννοιες του κοινωνικού κεφαλαίου και των θεσμικών δικτύων θεωρούνται κρίσιμα εργαλεία για θεσμική εκμάθηση και προσαρμογή διευκολύνοντας τη συλλογική δράση μεταξύ των φορέων μέσω των διαδικασιών της πολιτικής ανταλλαγής (political exchange) και της κοινωνικοποίησης.This article, based on evidence from European regional policy, attempts to reconcile the two mainstream new institutionalist approaches to integration in Europe, that is the rational choice and the historical/sociological, by softening the strong assumptions of the rational choice approach about «institutional thinness», and by raising the importance of the social and institutional learning capacity at the supranational and especially at the national and subnational levels of governance. Within this theoretical framework, the concepts of institutional (inter-organisational) networks and social capital, as components of the socialisation function, are considered crucial conceptual tools for the learning capacity of the domestic national or regional structures, by facilitating collective action among the actors through the processes of political exchange and socialisation