The dilemma of the dominant and the fears of the rest

Στο άρθρο ανασκοπούνται οι τρεις όιακριτές φάσεις που κλιμάκωσαν τη σχέση των ηπα με τον υπόλοιπο κόσμο κατά την τελευταία 30ετία. Πάνω σε αυτόν τον καμβά, τοποθετείται η προβληματική για την «αμερικανική ηγεμονία» και οι απόψεις που αντιπαρατέθηκαν στο διάστημα αυτό. Προτείνω ένα πλέγμα αναλυτικών πορισμάτων που θεωρώ ότι προκύπτουν, κυρίως, από τη γκραμσιανής έμπνευσης θεωρία του R.W. Cox για τον σχηματισμό ηγεμονικών διεθνών τάξεων και από τις αναλύσεις του R. Gilpin για την πολιτική οικονομία των διεθνών σχέσεων της περιόδου που εδώ εξετάζουμε. Τα πορίσματα αυτά προσφέρουν χρήσιμες διασαφηνίσεις των όρων του προβλήματος και των προϋποθέσεων της ηγεμονίας. Βάσει αυτών, υποστηρίζω την άποψη που βλέπει στις ΗΠΑ την «απαραίτητη» αλλά όχι ηγεμονική δύναμη, και που θεωρεί ότι το σημερινό διεθνές σύστημα διέρχεται μια συγκρουσιακή φάση ακριβώς λόγω της αντίφασης που βιώνει η Αμερική. Είναι μεγάλη για να είναι ίση, αλλά μικρή για να είναι ηγεμόνας.The article reviews the three distinct phases that the relation of USA with the rest of the world has gone through the last thirty years, as well as the views that have been proposed on the subject of “American hegemony”. I propose a framework of analytical postulates that result mainly from the gramscian origin theory of R.W. Cox on the formation of hegemonic world orders, andR. Gilpin’s analysis of the political economy of the international relations of the period under examination. These postulates provide useful clarifications on the conditions and the prerequisites of hegemony. Based on this, I support the view that regards the USA as the “indispensable” but not hegemonic power and considers that the current world system goes through a confiictual phase just because of the contradictory status of the USA and the way it is being experienced. USA is too strong to be equal, but not enough to be “the Prince”