Weakening the foundations

Το άρθρο πραγματεύεται την ανάγκη μιας πολιτισμικής πρακτικής που θα αντιστέκεται δημιουργικά στην ομογενοποιητική πολιτική των ηγεμονικών πολιτισμών. Προτείνεται μια κριτική σχέση με την τέχνη που θα συμβάλει στην υπέρβαση της πολιτισμικής μονομέρειας και της ακόλουθης σε αυτήν κυριαρχικής πολιτικής. Υπογραμμίζει, επίσης, ότι μια τέτοια μετάβαση «στις κοινωνίες της ερμηνείας» αποτελεί πολιτικό διακύβευμα του καιρού μας μιας και η διεθνής πολιτική πραγματικότητα των δια-κρατικών διακανονισμών μοιάζει ανίκανη να περιορίσει την πολιτισμική επιθετικότητα των ισχυρών. Το άρθρο εστιάζει παραδειγματικά στη ζωγραφική τέχνη και στον τρόπο που αποτυπώνεται σε αυτή μια κριτική της πολιτισμικής λογικής της εξουσίας. Σε αυτή την κατεύθυνση σχολιάζονται έργα των W. Blake και F. Goya που παρουσιάζουν τη φρίκη του πολέμου, την αμετροέπεια της υπερμεγέθους εξουσίας και τις υπερβολές του ορθολογισμού.The paper deals with the quest for a cultural practice of creative resistance against all efforts at homogenization carried out by contemporary hegemonic cultures. It argues that establishing a critical relationship with Art could contribute to the transcendence of cultural partialities and of the political subjugation these entail. It also points out that such a transition toward a ‘society of interpreting’ is a primary political desideratum of our time, as current international realities seem incapable of stemming the cultural aggressiveness of sheer might and power. The paper focuses mainly on painting and its relation to the cultural mentality of power, and offers detailed commentary on certain works by W. Blake and F. Goya which, by depicting the horror of war, challenge established power in its various manifestations and weaken the purportedly unassailable foundations of rationalism