Quo vadis Political Science?

Παρά μιαν ευρέως διαδεδομένη παρανόηση, η πολιτική επιστήμη ως γνωστική πειθαρχία εμφανίστηκε στην Ευρώπη μόνο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Βασική επιδίωξη των νέων επιστημόνων που επιχείρησαν την ένταξή της στα εγκύκλια προγράμματα σπουδών (μεταξύ των οποίων δεσπόζων ήταν και ο ρόλος του Giovanni Sartori) ήταν η ανάπτυξη ειδικής μεθοδολογίας και εξειδικευμένης γλώσσας. Όμως ένας συνδυασμός μεθοδολογικών και )Ύωστικών στρεβλώσεων υπονόμευσαν τη δυναμική και τις προοπτικές της. Ο αντιθεσμικός συμπεριφορισμός, η προηετής και υπερβολική ποσοτικοποίηση και η υποτίμηση της πραξιακής αποστολής της επιστήμης οδήγησαν σε κενά, σφάλματα και παθο- γένειες που, όχι σπάνια, αντιμετωπίστηκαν με φάρμακα χειρότερα της ασθένειας. Ο Sartori καταλήγει και πάλι με μια συνθηματική έκκληση: σκέπτεστε προτού μετρήσετε, και, σκεπτόμενοι, χρησιμοποιείτε τη λογική.Despite a widespread misconception, political science emerged in Europe only after World War II. The main goal of the young scientists seeking to include it in national academic curricula (among whom Giovanni Sartori played a leading role) was the development of a specialized methodology and language. A combination of methodological and cognitive distortions, however, has undermined the new discipline’s dynamics and prospects. Anti-institutional behaviourism, premature and excessive quantification, and underestimation of the practical mission of science have led to gaps, blunders, and pathologies which, often, have elicited medicine that has been worse than the disease. Nowadays’ logical and methodological atrophy hinder a recovery, but must not definitively prevent it. Sartori finishes the article with yet another appeal: Think before counting; and, also, use logic in thinking