Wielogłosowość narracyjna i ikoniczność we współczesnej prozie anglojęzycznej

Celem artykułu jest wykazanie, że wielogłosowe struktury narracyjne występujące we współczesnej prozie anglojęzycznej wykazują cechy struktur ikonicznych, tzn. takich, w których forma znaku odzwierciedla jego znaczenie. W zależności do tego, kto jest adresatem narracji, wyróżnić można trzy podstawowe formy konstrukcji tekstu polifonicznego, w którym na tym samym poziomie diegetycznym występuje więcej niż jeden narrator. W powieściach takich jak Talking It Over Juliana Barnesa czy Small Island Andrei Levy grupa narratorów mówi „obok siebie” i każdy z nich kieruje swą wypowiedź za pośrednictwem przywołanego w tekście adresata narracji do czytelnika. Z kolei w Contre-jour Gabriela Jospipovici i Hopeful Monsters Nicholasa Mosleya pojawiają się pary narratorów zwracających się do siebie nawzajem. Ostatnia z omawianych powieści, Maps Nuruddina Farah, jest przykładem tekstu, w którym wszystkie pozornie różne głosy, używające narracji pierwszo- , drugo-, i trzecioosobowej, należą do tej samej postaci, która jest jednocześnie nadawcą i odbiorcą w akcie komunikacji przedstawionym w tekście. W każdym z omawianych tekstów struktura narracyjna okazuje się być ikonicznym odzwierciedleniem jego głównych motywów, takich jak np. współistnienie wielu wersji tych samych wydarzeń i wynikających z tego skomplikowanych relacji międzyludzkich (Talking It Over), brak komunikacji między matką i córką (Contre-jour) czy też problem rozszczepienia jaźni (Maps)