Użycie przemocy wobec osoby oraz groźba natychmiastowego jej użycia jako znamiona (środki przymusu) przestępstwa rozboju (art. 280 § 1 k.K.)

Użycie przemocy wobec osoby oraz groźba natychmiastowego jej użycia to znamiona (środki przymusu) przestępstwa rozboju (art. 280 § 1 k.k.). Ich wykładnia budzi spory w piśmiennictwie i orzecznictwie oraz zmieniała się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Jest ona bardzo istotna, gdyż jeżeli uznamy, że sprawca nie zastosował środków przymusu z art. 280 § 1 k.k., to jego czyn wypełnia znamiona przestępstwa kradzieży lub wykroczenia kradzieży i skutkuje to radykalnym zmniejszeniem ustawowego zagrożenia karnego. Podstawowym problemem interpretacyjnym budzącym spory w piśmiennictwie i orzecznictwie jest ocena, od jakiego stopnia intensywności mamy do czynienia z użyciem przemocy w rozumieniu art. 280 § 1 k.k. Nie wypełnia znamion rozboju sprawca, który odgina palce pokrzywdzonego w celu zdjęcia mu obrączki. Środkiem przymusu rozboju jest przemoc wobec osoby, a nie wobec rzeczy (np. niszczenie mienia). Sprawca rozboju może stosować przemoc również wobec innej osoby niż ta, której kradnie mienie. Sporny charakter ma również znamię groźby natychmiastowego użycia przemocy wobec osoby. Wydaje się, że natychmiastowość może łączyć się w czasie z samą groźbą, lecz może czasowo odbiegać od niej, jeżeli na jej spełnienie pozostawiono pokrzywdzonemu jakiś czas, jednakże bez rozerwania ciągłości czasowo-przestrzennej pomiędzy groźbą a czasem pozostawionym na jej wykonanie