Przestrzeń w czasach zarazy

Artykuł w sposób przeglądowy porusza temat zależności pomiędzy człowiekiem a przestrzenią w kontekście wprowadzonej w ubiegłym roku przymusowej izolacji. Odwołuje się do sposobów odczuwania przestrzeni scharakteryzowanych przez E.T. Halla oraz do rodzajów dystansu opisanych przez proksemikę. Opowiada o zaobserwowanych reakcjach ludzi na wymuszone zachowanie dystansu społecznego i próby wprowadzania zmian w sposobie użytkowania miejsc wspólnych. Zwraca uwagę na całkowitą zmianę funkcji przestrzeni, jaką było łączenie ludzi, na funkcję dzielącą współużytkowników. Co pewien czas nastaje dzień, kiedy pielęgnowana przez nas pewność stałości istniejącego świata okazuje się całkowitą ułudą. W jednej chwili musimy zmienić sposób funkcjonowania i wszystkie nasze przyzwyczajenia, dostosowując się do nowej, niechcianej rzeczywistości. Za każdym razem zdziwieni niepomyślnym obrotem spraw wierzymy, że „następnym razem” będziemy mądrzejsi dzięki przetrwaniu kolejnej porażki. „Na świecie było tyle dżum co wojen. Mimo to dżumy i wojny zastają ludzi zawsze tak samo zaskoczonych”