Autotautogram, czyli raz jeszcze w sprawie zabaw Juliana Tuwima brzmieniową warstwą leksyki

W artykule podjęto próbę opisu fonologicznych gier w poezji Juliana Tuwima. Zwrócono uwagę na sposoby budowania instrumentacji głoskowej za pomocą odpowiedniego doboru spółgłosek i samogłosek oraz wyrazów dźwiękonaśladowczych. Wskazano też zależność emotywno-wizualnej wizji świata przedstawionego od uwikłań leksykalnych towarzyszących zjawiskom stricte fonetycznym.The article describes the phonological games in the poetry of Julian Tuwim. Aspecial attention has been paid to the ways the poet constructs the vocal instrumentation with the use of aspecific choice of consonants and vowels and onomatopoeic words. Another thing that has been analyses was the relation between the emotive vision of the representational world and the lexical entan-glements that accompany stricte phonetic phenomena