Czy postępowanie zachowawcze odgrywa jeszcze rolę w leczeniu szkliwiaka?

Cele: Szkliwiak jest agresywnym nowotworem łagodnym pochodzenia nabłonkowego. Wywodzi się z narządu szkliwnego, pozostałości listewki zębowej, wyściółki torbieli zębopochodnej lub (prawdopodobnie) z komórek podstawnych błony śluzowej jamy ustnej. Może się umiejscowić zarówno w szczęce, jak i żuchwie, mogąc powodować istotne deformacje twarzy. Leczenie polega na operacji radykalnej z zachowaniem marginesu zdrowych tkanek. Głównym celem niniejszej pracy było dokonanie przeglądu najbardziej znaczących, dostępnych w piśmiennictwie, opisów przypadków chorobowych, oraz określenie, jaki rodzaj leczenia pozwala na uzyskanie najlepszych wyników w zakresie kontroli choroby i częstości jej nawrotów. Metody: Dokonano analitycznego przeglądu literatury, korzystając z baz danych: Medline oraz Scielo. Dyskusja: Leczenie za pomocą łyżeczkowania jest niewystarczające i może być związane z pozostawieniem wysepek guza w obrębie kości. Resekcja guza z marginesem zdrowych tkanek lub resekcja en bloc jest najpowszechniej stosowaną formą leczenia, a wielu chirurgów opowiada się za zachowaniem marginesu 15 mm klinicznie prawidłowej tkanki kostnej. Wnioski: Z uwagi na wysoką częstość nawrotów, leczenie zachowawcze jest błędem w sztuce lekarskiej