Geoculture(?)

Recenzja śledzi najnowsze losy terminu geopoetyka. Celem artykułu jest usytuowanie koncepcji badawczej Elżbiety Rybickiej na tle dotychczasowych badań zajmujących się przestrzenią. Wykorzystując zaproponowane przez badaczkę odsłony geopoetyki, teoria zostaje rozbita na aspekt poetologiczny, geograficzny, antropologiczny oraz performatywny. Geopoetyka zostaje zestawiona z rozważaniami przestrzennymi Petera Sloterdijka (przestrzeń rozrastająca się) i „kulturą obecności” Hansa Ulricha Gumbrechta, co pozwala rozszerzyć rozważania przestrzenne o ujęcie humanistyki nieantropocentrycznej.This review traces the recent vicissitudes of the term “geopoetics.” The purpose of the article is to situate the scholarly concept developed by Elżbieta Rybicka in the context of previous studies of space. Using her proposed framework of geopoetics, theoretical work on space is broken down into its poetological, geographical, anthropological, and performative aspects. Geopoetics becomes juxtaposed with the spatial thought of Peter Sloterdijk (proliferating space) and Hans Ulrich Gumbrecht’s “culture of space,” allowing reflection on space to be expanded to include a non-anthropocentric interpretation of the humanities