Recepcja romantyzmu w greckim teatrze lat międzywojennych

During the Mid-war years, the French romantic playwrights, whose work really acted as the medium through which the romantic current was introduced in the Greek theatre, have a declining course compared to the 19th and early 20th centuries. As this era was full of crucial historical turning points, with national conflicts, civil wars and social struggles, the romantic exaltation and idealization did not find fertile ground. Still, in the first Mid-war decade (1920– –1930) the plays of the Romanticists were still staged, although not so much by the big theatre companies as by suburb groups, of which the critics took little notice. In the second Mid-war decade, the romanticists are being revived on account of the inauguration of the National Theatre, which has all the facilities needed for the adequate production of their plays, the consolidation of the role of the director and a general turn towards the past and the classical repertory. The new generation of directors tries to apply the avant-garde directing, acting and scenic-designing solutions on the staging of the old plays, very often quite successfully. The starting-point for this revival of the romanticists was the 100-year anniversary of the French Romantic movement in 1930. In this period (1930–1940) the reception of the German romantic playwrights is very interesting, and especially the first appearance of the important writer Heinrich von Kleist.W latach międzywojennych francuscy dramaturdzy romantyczni, których twórczość naprawdę działała jako medium, dzięki któremu nurt grecki został wprowadzony do greckiego teatru, doświadczyli tendencji spadkowej w porównaniu z XIX i początkiem XX wieku. Ponieważ ta epoka była pełna przełomowych historycznych punktów zwrotnych, konfliktów narodowych, wojen domowych i walk społecznych, romantyczne wywyższenie i idealizacja nie znalazły żyznego gruntu. Mimo to w pierwszej dekadzie dwudziestolecia międzywojennego (1920–1930) sztuki romantyków były nadal wystawiane, choć nie tyle przez wielkie zespoły teatralne, ile przez grupy podmiejskie, na które krytycy nie zwracali uwagi. W drugiej dekadzie drugiej wojny światowej romantycy są ożywiani dzięki inauguracji Teatru Narodowego, który ma wszystkie udogodnienia potrzebne do odpowiedniej produkcji swoich sztuk, ugruntowania roli reżysera i ogólnego zwrotu w kierunku przeszłość i repertuaru klasycznego. Nowa generacja reżyserów stara się stosować awangardowe rozwiązania reżyserskie, aktorskie i scenograficzne do inscenizacji starych sztuk, bardzo często z powodzeniem. Punktem wyjścia do ożywienia romantyków była 100-lecie francuskiego ruchu romantycznego w 1930 r. W tym okresie (1930–1940) odbiór niemieckich romantycznych dramaturgów jest bardzo interesujący, a zwłaszcza pierwsze pojawienie się na deskach ważnego pisarza Heinricha von Kleista