Burglary in the context of contactless transactions: comments on the Supreme Court judgment of 22 March 2017, III KK 349/16

The aim of this paper is to provide an analysis of the concept of burglary in the Polish criminal law, with a particular emphasis on the legal qualification of illicit contactless transactions perform ed using another person’s payment card. The judgment of the Polish Supreme Court of 22 March 2017, III KK 349/16, has been the starting point and the basis for the analysis. According to the judgment, a payment card transaction performed by an unauthorised person using contactless technology, which does not require an access code, constitutes the crime of burglary. In the first part of this paper, the author outlines the evolution of the term “burglary” in the Polish criminal law, with an emphasis on the constituent elements of burglary as developed in judicial practice and in the criminal law doctrine. The second part is directly concerned with the court case mentioned in the title. It contains commentaries on the Supreme Court judgment based on the conclusions reached in the first part of the paper. In the final remarks, the author makes an assessment of the legal qualification adopted by the Supreme Court in its judgment. The importance of the element of burglary that consists in breaking at least a minimum protection when committing the crime is emphasized. A juxtaposition of the solution adopted by the Court with the requirements of the nullum crimen sine lege certa principle leads to postulating a need for legislative intervention in the matter.Artykuł ma na celu analizę pojęcia „włamanie” w polskim prawie karnym, ze szczególnym uwzględnieniem kwalifikacji prawnej nieuprawnionych transakcji zbliżeniowych cudzą kartą płatniczą. Bezpośrednią inspiracją i zarazem osią niniejszego tekstu jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt. III KK 349/16. Stwierdzono w nim, że zapłata kartą płatniczą przez nieuprawnionego dokonana w sposób zbliżeniowy, niewymagający podania kodu dostępu, wypełnia znamiona przestępstwa kradzieży z włamaniem. Pierwsza część artykułu zarysowuje ewolucję pojęcia „włamanie” w polskim prawie karnym, z naciskiem położonym na wypracowane przez orzecznictwo i doktrynę karnistyczną elementy konstytutywne kradzieży z włamaniem. Druga część pracy odnosi się bezpośrednio do powołanego wyroku, stanowiąc jego komentarz w świetle wniosków wyciągniętych z części pierwszej. Uwagi końcowe poddają ocenie kwalifikację prawną dokonaną przez Sąd Najwyższy w analizowanej sprawie, akcentując wagę elementu przełamania co najmniej minimalnego zabezpieczenia. Zestawienie rozwiązania przyjętego przez Sąd z wymogami zasady nullum crimen sine lege certa prowadzi do wyrażenia potrzeby prawnego uregulowania omawianej kwestii