Effective Ambiguity: Algerian negotiator Hamdan Khodja building anticolonial critique on identity expression and admiration for the colonizer

This article identifies and analyzes a rhetorical pattern in the Algerian negotiator Hamdan Khodja’s responses to the French occupation of Algeria in 1830. In his book The Mirror, published by a Parisian editor in 1833, Khodja sophistically and obliquely builds anticolonial critique on expressions of sympathy and identification with France, a manoeuver that makes him appear relevant. Speaking from an ethical vantage point that is shared by the French reader, Khodja’s criticism becomes credible and influential. In other words, Khodja’s appreciative judgments permit him to attack the opponent from within enemy lines: his argument is grounded in his opponent’s ethical pretentions. By the same token, Khodja displays that the inhabitants of Algiers that he represents are morally and culturally mature; they are not the uncivilized masses that colonial discourse will often have them look like. By carefully decontextualizing Khodja’s anticolonial tract, and reading it not just as a historical document but also as an articulation of personal themes and desires, as well as sympathy for the colonizer, the study contributes to our understanding of early anticolonial expression as more intricate and heterogeneous than it would appear when studied from a purely politico-historical or rhetorical perspective.Niniejszy artykuł identyfikuje i analizuje wzorzec retoryczny zastosowany w reakcji algierskiego negocjatora Hamdana Hodży na francuską okupację Algierii w 1830 roku. W książce The Mirror opublikowanej w 1833 r. w Paryżu, Hodża buduje antykolonialną krytykę w sposób złożony i dwuznaczny, ponieważ stosuje elementy sympatii i identyfikacji z reżimem francuskim. Jest to manewr, który pozwala mu na zaistnienie w sferze publicznej. Przyjmując etyczny punkt widzenia, który byłby typowy dla francuskiego odbiorcy, Hodża staje się wiarygodny w swojej krytyce. Pozytywny ogląd Francji pozwala mu na uderzenie od środka, gdyż argumentacja przeciwko okupacji oparta jest przesłance o francuskich pretensjach do wyższości moralnej. Wykazuje on, że Algierczycy, których reprezentuje jako negocjator, są kulturowo i moralnie dojrzali, w przeciwieństwie do obrazu nieucywilizowanych mas, który przeważa w dyskursie kolonialnym. Niniejsze studium wyłącza argumentację Hodży z kontekstu typowego dla antykolonialnych traktatów, aby spojrzeć nie tylko na jej historyczny i dokumentalny wymiar, ale także na osobisty i psychologiczny aspekt wywodu związany z autentyczną sympatią autora dla Francji. Studium pozwala zrozumieć zróżnicowanie i głębię kształtowania się dyskursów antykolonialnych we wczesnej fazie okupacji, co nie byłoby możliwe przy przyjęciu jedynie politycznej albo jedynie retorycznej perspektywy badawczej