Cinema and Environment: The Arts of Noticing in the Anthropocene

The aim of this paper is to raise questions about how cinema can allow us to rethink our relationship with the environment in the context of what is known today as the Anthropocene. In the discussion, I chart the current debates about the ecological in the humanities, with a particular focus on new materialisms, to argue that cinema can be fruitfully thought of as part of what anthropologist Anna Tsing (2015) calls the “arts of noticing”. I then turn to a consideration of the potential influx of affect theories on ecocriticism and film studies, before sketching out possible approaches to studying film from an affective, new materialist and postanthropocentric perspective. These approaches might have wider implications for rhetorical perspectives on cinema, especially for those investigating emotional appeals.Celem niniejszego artykułu jest podjęcie refleksji na temat tego, w jaki sposób kino może pozwolić nam przemyśleć nasze relacje ze środowiskiem w kontekście antropocenu. W artykule nakreślono aktualne debaty na temat ekologii toczące się w obrębie humanistyki, ze szczególnym uwzględnieniem nowych materializmów, w celu wykazania, że film może być rozumiany jako „sztuka uważności” (Tsing 2015). Następnie omówiono wpływ teorii afektu na ekokrytykę i filmoznawstwo, po czym wskazano na możliwe kierunki w badaniach filmoznawczych z perspektywy afektywnej, nowomaterialistycznej i postantropocentrycznej. Podejścia te mogą być przydatne dla badań nad retoryką filmu, zwłaszcza dla rozważań nad „odwoływaniem się do emocji” (emotional appeals)