Zielone dachy jako element struktury funkcjonalno-przestrzennej metropolii

Silnie zabudowane obszary metropolii z racji kondensacji i intensyfikacji funkcjonalnej są miejscem silnej presji inwestycyjnej wypierającej elementy środowiska przyrodniczego. Pociąga to za sobą konsekwencje zaburzeń struktury funkcjonalno-przestrzennej miasta w różnorodnych aspektach, m.in. uwarunkowań przyrodniczych, społecznych, zrywane są powiązania systemu przyrodniczego, co prowadzi do upośledzenia jego funkcjonowania, obniżenia odporności na dynamiczne zmiany, zmniejszania bioróżnorodności. Dlatego zwrócenie uwagi na możliwości implementacji elementów naturalnych okazuje się być jedną z głównych podstaw budowania trwałego i zrównoważonego środowiska miejskiego. Lata 90. XX wieku oraz pierwsze 15-lecie XXI w. ukazują intensywny rozwój poszukiwań nowoczesnego uzupełniania „przerwanych ogniw” systemu przyrodniczego poprzez poszerzenie elementów sieci zielonej infrastruktury m.in. za pomocą zielonych dachów, a prowadzone na nich badania ugruntowują niezbędną potrzebę i dają mocne argumenty na rzecz takich instalacji