Analiza stanu zachowania elementów fortyfikacji średniowiecznej w kontekście atrakcyjności krajobrazowej na przykładzie wybranych miast Dolnego Śląska

Średniowieczne fortyfikacje służyły mieszkańcom miast do obrony przed atakami wrogich wojsk lub band łupieżców oraz swobodnym przepływem do miasta różnego rodzaju grup włóczęgów. Dziś są symbolem potęgi oraz fragmentem dziedzictwa kulturowego. Są również znikającym, rzadkim elementem krajobrazu miejskiego, świadczącym o potrzebie ich ochrony i właściwej ekspozycji. Na obszarze Dolnego Śląska z ponad 60 miast o warownym rodowodzie zachowało się niewiele ponad 30. Niestety, w przypadku wielu z nich podziwiać możemy jedynie kilkumetrowe fragmenty murów. Poddany badaniom zasób to 15 miast, które posiadają fortyfikacje zachowane w wymiarze ponad 30%. Celem opracowania było wyłonienie spośród badanych tych o największym zasobie elementów średniowiecznej architektury obronnej wraz z przylegającymi do nich terenami zieleni, stanowiącymi potencjał rekreacyjny. Aby pokazać zmiany, jakie zachodziły na przestrzeni lat, ustanowiono przedział czasowy na lata 20.-30. oraz 60.-80. XX wieku, a także okres współczesny. Analizowane elementy to: bramy, baszty, długość muru miejskiego w miastach z pojedynczym albo podwójnym obwodem obronnym oraz powierzchnia terenów zieleni wokół nich. Na 15 badanych miast 8 posiada duży potencjał. Zachowane średniowieczne fortyfikacje mogą stać się wyróżnikiem tych miejscowości, poprzez właściwą ekspozycję w krajobrazie miasta oraz konserwatorskie prace restauracyjne i uzupełnienia w reprezentatywnych fragmentach