Jędza nieoswojona, czyli życie małżeńskie w ostatnich sztukach Georges’a Feydeau

Niniejsza praca poświęcona została pięciu ostatnim jednoaktówkom G. Feydeau, napisanym po 1908 r., ze względu na to, iż wyraźnie odcinają się od poprzednich i tworzą jakby pewien cykl. Sam autor chciał go zatytułować Od ślubu do rozwodu. Tym, co różni te sztuki od poprzednich, jest nowa koncepcja postaci kobiecej, nazwanej przez krytyków „jędzą nieoswojoną”, co pociąga za sobą nową koncepcję stosunków małżeńskich. Mąż jest stroną słabą, brzydki i głupi, nie może być dla żony, uroczej, ale okrutnej jędzy, równorzędnym partnerem. Feydeau w sposób bezlitosny odsłania kulisy żyda codziennego tych dwojga, którzy, jak w sztukach Ionesco, już dawno stali się sobie obcy, nie na tyle, aby od siebie odejść, ale by wzajemnie się niszczyć w nie kończących się awanturach. Mężczyźni są starzy i pozbawieni urody, niezręczni fizycznie i ociężali umysłowo; wydaje się zresztą, że Feydeau nakreślił te postaci dość schematycznie, koncentrując swój bezlitosny talent a kreowaniu postaci kobiecej. Te urocze jędze są niechlujne, bezwstydne, uparte i wścibskie. Ich agresywność sprawia, że każde z tych małżeństw à la Strindberg jest o krok od zerwania. Feydeau nie posuwa się jednak aż tak daleko, może dlatego, iż wyszedłby w ten sposób poza ramy konwencji, w jakiej tworzył swoje sztuki, konwencji wodewilu