Diagnoza bez rozwiązania – Agamben i Esposito

The paper concerns the way how Giorgio Agamben deals with the paradigm of political theology in his Homo sacer project. The author compares Agamben’s ideas with those presented by Roberto Esposito – a thinker who apparently seems to have a lot in common with Agamben. In fact choosing different intellectual strategy Esposito’ ideas could be used as a critical tool against some parts of Agamben’s project (e.g. the concept of profanations). In spite of Agamben’s declarations and (or rather: precisely because of) unprecedented scope and deepness of his studies, he is not able to provide the way out of the political theology regime. The author tries to prove abovementioned thesis by examining the terminological level of Agamben’s ideas, the direction in which his thought is developed or the way how he conducts his genealogies. Consequently Homo sacer project seems to remind the silent language of the Impolitical.Artykuł problematyzuje sposób, w jaki Giorgio Agamben rozprawia się z paradygmatem teologii politycznej w swoim cyklu Homo sacer. Autor porównuje koncepcje Agambena z tymi, które w ostatnich latach zaproponował Roberto Esposito – myśliciel, który wydaje się mieć wiele wspólnego z Agambenem. W rzeczywistości jednak, wybierając inną strategię intelektualną, idee Esposita mogą zostać użyte jako krytyczne narzędzia przeciwko niektórym aspektom projektu Agambena (np. przeciwko koncepcji profanacji). Wbrew deklaracjom Agambena oraz bezprecedensowego zasięgu i głębi jego studiów (a raczej: właśnie z powodu tychże), nie jest on w stanie zaproponować drogi wyjścia z reżimu teologii politycznej. Autor stara się udowodnić powyższą tezą, analizując terminologiczny poziom koncepcji Agambena, kierunek rozwoju jego myśli oraz sposób prowadzenia przez niego badań genealogicznych. W efekcie projekt Homo sacer zaczyna przypominać niemy język tego, co impolityczne