Ocean Iron Fertilization (Summary)

Wagę problemu oddaje liczba państw, które ratyfikowały Ramową konwencję Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (Nowy Jork 1992) – 194 państwa i Unia Europejska oraz Protokół z Kioto do Ramowej konwencji NZ w sprawie zmian klimatu z 1997 r. – 192 państwa oraz Unia Europejska. Drugim największym naturalnym pochłaniaczem emisji gazów cieplarnianych są oceany. Jednym ze sposobów redukcji atmosferycznych gazów cieplarnianych jest nawożenie oceanów żelazem. Polega ono na wprowadzeniu związków żelaza (ale także azotu lub fosforu) do wód oceanu, co ma stymulować gwałtowny wzrost fitoplanktonu. Ten z kolei ma pochłonąć dwutlenek węgla i – opadając na dno morskie – doprowadzić do jego zmagazynowania w oceanach. Artykuł poświęcony jest analizie prawnej nawożenia oceanów żelazem, które jednak budzi wątpliwości naukowe, środowiskowe oraz prawne. Autor artykułu wskazuje, że nawożenie żelazem nie ma długiej historii, a pełna jego ocena nie jest obecnie możliwa. Metoda może być dopuszczona jedynie jako projekt naukowy.The oceans are the second largest natural absorber of carbon dioxide emissions. One of the methods contemplated to enhance the process is fertilization of seawater with iron. The fertilization stimulates the growth of phytoplankton, the main biological agent responsible for the carbon dioxide sequestration processes by seawater. As phytoplankton absorbs the gas it transports it toward the seabed, thus making the ocean a natural carbon sink. Significance of this issue is reflected by the number of parties to the Kyoto Protocol (1997) to the United Nations Framework Convention for the Climate Change (UNFCCC 1992). The signatories include 194 states and the European Union to the UNFCCC and 192 states and the European Union to the Kyoto Protocol. The Author provides legal analysis on ocean iron fertilization. The issue sparks considerable controversy from the standpoint of law, science and environmental protection. Since iron fertilization has been developed only recently, no thorough evaluation is possible. The Author advocates cautious approach and recommends limiting its use to scientific endeavors