Pomoc społeczna (nie)mile widziana. Kilka słów o NIMBY dla pracowników socjalnych

W artykule omówiono zagadnienie przyzwolenia społecznego na prowadzenie działań insty-tucjonalnych pomocy społecznej w obszarze funkcjonalnym społeczności lokalnej. Planując rozwój infrastruktury socjalnej do celów pomocowych, zdarza się, że nie są brane pod uwagę takie elementy jako zgoda mieszkańców miejscowości (sąsiadów) na lokalizację instytucji pomocowej. Plany utworzenia placówki socjalnej napotykają na opór mieszkańców, którzy obawiają się o własne bezpieczeństwo. Źródłem takiego niepokoju stają się klienci instytucji, wobec których mieszkańcy żywią negatywne uczucia wynikające ze stereotypów. Doświad-czamy wówczas sytuacji konfliktu, protestów społecznych, określanych w literaturze nauko-wej mianem syndromu NIMBY. O protestach lokalnych dowiadujemy się najczęściej z me-diów – o przyczynach protestów, aktorach NIMBY. W artykule podano przykłady takich pro-testów, dotyczących lokalizacji instytucji socjalnej. Przykłady pochodzą z ogólnodostępnych źródeł: lokalnych i ogólnopolskich gazet oraz ze źródeł internetowych. Rozwój wypadków jest śledzony przez media do pewnego momentu, na przykład do osiągnięcia zgody lub odej-ścia od zamiaru lokalizacji instytucji. Dla organizatorów pomocy społecznej jest to wystar-czający pakiet informacji, żeby brać pod uwagę potencjalny opór mieszkańców. W tym świetle można przewidzieć brak zgody lokalnej społeczności na sąsiedztwo z określoną kategorią klientów pomocy społecznej. Dlatego odpowiednia akcja informacyjna, wyprzedzająca reali-zację przedsięwzięcia, może uchronić inwestorów przez konfrontacją z mieszkańcami miej-scowości, czasochłonnymi i kosztownymi procedurami, a przede wszystkim przed negatyw-nymi emocjami. Dzięki czemu – być może – uniknie się przejawów niechęci, agresji wobec pracowników instytucji, klientów instytucji i obiektów tejże instytucji